Wednesday, April 10, 2013

Δαιμονισμός - δαιμονισμένοι και τρόποι βοηθείας


- Γέροντα, κάπου γράφει ότι ο διάβολος εμφωλεύει στην καρδιά του δαιμονισμένου, αλλά δέν θέλει να το ξέρει αυτό ο άνθρωπος, για να μην τον πολεμήσει με την ευχή. Έτσι είναι;
- Ναι, γιατί το δαιμόνιο έχει δικαίωμα να καθήσει μέσα στον δαιμονισμένο ένα διάστημα καί μπορεί να λουφάζει, ένω με την ευχή ζορίζεται, επαναστατεί και μπορεί να φύγει. Ή ευχή είναι βαρύ πυροβολικό για τον διάβολο. Μου είχαν φέρει στο Καλύβι ένα παλληκάρι δαιμονισμένο που έλεγε συνέχεια την ευχή.Ό πατέρας του ήταν μοναχός, αλλά πέταξε τα ράσα και παντρεύτηκε, και το καημένο γεννήθηκε με δαιμόνιο. Έτσι τα οικονόμησε ό Θεός,για να πάρει μισθό το παιδί, να σωθεί και ό πατέρας, να έχουμε κι εμείς οί μοναχοί ως φρένο παραδείγματα από μοναχούς πού πέταξαν τα ράσα καί ώρα ταλαιπωρούνται. Κάποια στιγμή που το έπιασε το δαιμόνιο, φώναζε σαν την κότα πολύ δυνατά: Κά, κά, κά…. Τί έπαθες;, του λέω, ενώ με τον νου μου έλεγα: ­Έν τω ονόματι του Ιησού Χρίστου έξελθε,
ακάθαρτον πνεύμα, από το πλάσμα του Θεού. Κι εγώ θέλω να φύγω, φώναζε το δαιμόνιο, επειδή πολύ μέ βασανίζει αυτός ο άνθρωπος, γιατί συνέχεια λέει τήν ευχή. Θέλω να πάω στο Πακιστάν, να βρώ λίγη ανάπαυση!.
- Γέροντα, γιατί δεν έφευγε τό δαιμόνιο, αφού το παιδί έλεγε την ευχή;
- Φαίνεται ότι και το παιδί είχε δώσει κάποια δικαιώματα, αλλά και τό δαιμόνιο είχε το αφεντικό του και έπαιρνε από αυτό εντολές.
- Γέροντα, όταν προσεύχεται κανείς για έναν δαιμονισμένο, τι πρέπει να λέει;
- Κατ’ αρχήν να δοξολογήσει τον Θεό: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, να πει, που με βοήθησες και βρίσκομαι σ’ αυτήν την κατάσταση, ενώ κι εγώ μπορούσα να ήμουν στην θέση του και να είχα όχι πέντε-έξι δαιμόνια αλλά χιλιάδες. Σέ παρακαλώ, βοήθησε τον δούλο Σου που ταλαιπωρείται τόσο πολύ. Νά κάνει δηλαδή πρώτα καρδιακή προσευχή και ύστερα να συνέχισει με την ευχή: ­Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησον τόν δούλον Σου.
Μερικές φορές εμείς που προσευχόμαστε, γινόμαστε αιτία νά μη φεύγει τό δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο, γιατί προσευχόμαστε με υπερηφάνεια. Έναν λογισμό υπερήφανο αν φέρουμε, λ.χ. να, εγώ με την προσευχή μου θα βοηθήσω να φύγει το δαιμόνιο, αμέσως εμποδίζεται η θεία βοήθεια και βοηθάμε τόν διάβολο να παραμένει.
Να ευχόμαστε για τους δαιμονισμένους πάντα με ταπείνωση, με πόνο και αγάπη.
Μια δαιμονισμένη πολύ την πόνεσε η ψυχή μου. Έκανε μια συγκατάβαση η καημένη, είπε ένα ναι στον διάβολο, και την ταλαιπωρεί φοβερά το δαιμόνιο χρόνια ολόκληρα. Καίει τις σάρκες της. Γυρίζουν με τον άνδρα της στα μοναστήρια και κουβαλούν μαζί τους και το δεκαεξάχρονο κορίτσι τους. Κάθονται όλη νύχτα στην εκκλησία και κάνουν αγρυπνία. Αν ήταν άνδρας, θα τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Το δαιμόνιο πολύ υποφέρει, όταν σφίξης τον δαιμονισμένο με θεϊκή αγάπη.
Όταν δεν ερεθίζεις τόν δαιμονισμένο καί δεν του πάς κόντρα, αλλά τον πονάς, φεύγει το δαιμόνιο για λίγο η για πολύ. Ή ταπείνωση είναι το ισχυρότερο σοκ για τον διάβολο.
Σε ένα μοναστήρι, τήν ώρα που οι προσκυνητές προσκυνούσαν τα άγια Λείψανα, πετάχθηκε ξαφνικά ένας που είχε δαιμόνιο και είπε στον ηγούμενο άγρια: Με το ζόρι πρέπει να πάμε;. Ό ηγούμενος ταπεινά και με καλωσύνη του είπε: Όχι με το ζόρι, με την θέληση σας. Τότε εκείνος φώναξε: εγώ με το ζόρι θα πάω και όρμησε στα άγια Λείψανα
και προσκύνησε. Είδατε, πιέστηκε ο δαίμονας από την ταπείνωση και την καλωσύνη του ηγουμένου. Αυτό φοβούνται οί δαίμονες.
- Γέροντα, βοηθιούνται οί δαιμονισμένοι από την χάρη των Αγίων, όταν πηγαίνουν προσκύνημα την ήμερα της μνήμης τους;
- Καλύτερα δαιμονισμένοι να μην πηγαίνουν στα πανηγύρια, γιατί αποσπούν τον κόσμο από την προσευχή. Γίνεται αταξία. Ας πάνε άλλη μέρα να προσκυνήσουν. Και αν ακόμη ξέρουν οι δικοί του ότι υπάρχει εκεί κάποιος άνθρωπος πού μπορεί να τόν βοηθήσει, ας μην τον πάνε εκείνη την ήμερα μέσα στον κόσμο. Διαφημίσεις θα κάνουμε;
Ούτε είναι σωστό, όταν φωνάζει ένας δαιμονισμένος, να μαζεύεται κόσμος. Ένα παιδάκι δαιμονισμένο, το καημένο, μού είπε προχθές: Έχω γίνει ρεζίλι. Είχαν μαζευτεί όλοι γύρω του σαν τους γλάρους. Φύγετε, τους λέω. Τσίρκο έχουμε; Τίποτε αυτοί. Δεν καταλαβαίνουν ότι, όταν κάποιος έχει ενα κουσούρι και εκδηλώνεται μπροστά στον κόσμο, ρεζιλεύεται.
- Γέροντα, η θεία Κοινωνία βοηθάει τους δαιμονισμένους;
- Για όσους γεννήθηκαν δαιμονισμένοι, επειδή δεν έφταιξαν οί ίδιοι, η συχνή θεία Κοινωνία είναι το δραστικώτερο φάρμακο. Αυτοί έχουν πολύ μεγάλο μισθό, όταν δεν γογγύζουν, μέχρι να ελευθερωθούν με την Χάρη του Θεού. Είναι μάρτυρες, αν υπομένουν, γι’ αυτό και επιβάλλεται να κοινωνούν συχνά. Ένας όμως που δαιμονίσθηκε από δική του απροσεξία, πρέπει να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, και να αγωνίζεται, για να θεραπευθεί, και θα κοινωνήσει, με την άδεια του πνευματικού, όταν πρέπει. Αν κοινωνήσει, χωρίς να μετανοήσει και χωρίς να εξομολογηθεί, θα δαιμονισθεί χειρότερα. Ένας δαιμονισμένος, όταν τον πήγαν να κοινωνήσει, έφτυνε την θεία Κοινωνία. Ό Χριστός θυσιάσθηκε, καταδέχθηκε να του δώσει το Σώμα και το Αίμα Του, και αυτός να το φτύνει! Φοβερό! Βλέπετε, ο διάβολος δεν δέχεται βοήθεια.
- Γέροντα, μπορούμε να δίνουμε τα ονόματα τους να διαβάζωνται στην Προσκομιδή;
- Ναι, βέβαια.Οι δαιμονισμένοι πολύ βοηθιούνται, όταν οι ιερείς διαβάζουν με πόνο τα ονόματα τους στην Προσκομιδή.
- Γέροντα, όταν κάποιος που είχε δαιμονισθεί έχει μετανοήσει, έξομολογήται, κοινωνάει, και η δαιμονική επήρεια δεν φεύγει, τι συμβαίνει;
- Δεν φεύγει, γιατί ακόμη δεν έχει σταθεροποιήσει πνευματική κατάσταση. Αν τον βοηθήσει αμέσως ο Θεός να απαλλαγεί από αυτήν την δαιμονική επήρεια, αμέσως πάλι θα ξεφύγει. Γι’ αυτό ο Θεός από πολλή αγάπη επιτρέπει να ύποχωρεί το κακό σιγά-σιγά. Έτσι ο άνθρωπος και εξοφλάει καί σταθεροποιεί πνευματική κατάσταση. Όσο εκείνος σταθεροποιεί κατάσταση πνευματική, τόσο υποχωρεί και το κακό. Άπό τον ίδιο θα εξαρτηθεί πόσο γρήγορα θα απαλλαγεί από την δαιμονική επήρεια. Μια φορά με ρώτησε ένας πατέρας που το παιδί του είχε δαιμόνιο: Πότε θα γίνει καλά το παιδί μου; Όταν εσύ σταθεροποίησεις πνευματική κατάσταση, του λέω, θα βοηθηθεί και αυτό. Τό ταλαίπωρο, ενώ ζούσε πνευματικά, ο πατέρας του αντιδρούσε και του έλεγε ότι θά τρελλαθεί, αν δεν αλλάξει ζωή. Άρχισε να το πηγαίνει ο ίδιος σε οίκο ανοχής, οπότε το παιδί παρασύρθηκε και δαιμονίσθηκε. Όταν το κυρίευε το δαιμόνιο, ορμούσε πάνω στην μάνα του με άσχημες διαθέσεις. Ή καημένη η μάνα του αναγκάσθηκε να φύγει σ’ ένα νησί, για να γλιτώσει.
Ό πατέρας είχε μετανοιώσει και προσπαθούσε να ζεί πνευματικά, αλλά το παιδί δεν γινόταν καλά. Όταν γύρισε με το παιδί του όλα τα προσκυνήματα, έμαθε όλα τα Συναξάρια των Αγίων και σταθεροποίησε κατάσταση, τότε έγινε καλά το παιδί.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»









ιε' Εις τα χείλη η ευχή; Εκεί και η χάρις. Πλήν από τα χείλη πρέπει να περάση εις τον νου, να κατεβή εις την καρδιά. Και τούτο θέλει κόπο και χρόνο πολύ.
ις' Η δυσκολία της ευχής είναι εις την αρχή, όπως και εις κάθε καλό πράγμα.
ιζ' Πρέπει να κοπιάση η γλώσσα, ξεπληρώνοντας όλες τις αργολογίες και πτώσεις της. Και να γίνει συνήθεια. Διότι, χωρίς κόπο και άσκηση, συνήθεια δεν γίνεται. Και να φανει η ταπείνωσις, διά να έλθει η χάρις. Κατόπιν ανοίγει ο δρόμος. Κολλά εις την αναπνοή η ευχή. Ξυπνά ο νους και την παρακολουθεί. Και γίνεται συν τω χρόνω ελάφρυνσις από τα πάθη. Κοπάζουν οι λογισμοί. Γαληνεύει η καρδιά.
ιη' Μη αποκάμης φέρνοντας πίσω τον νου, όσες φορές και αν φύγει. Θα ιδεί την προθυμία και τον κόπο σου ο Θεός και θα στείλει την χάρη του να τον συμμαζεύσει. Όταν είναι η χάρις όλα γίνονται με χαρά, χωρίς κόπο.
ιθ' Με την ευχή, από την μία χαρά εις την άλλη· χωρίς ευχή, πτώσις εις την πτώση, θλίψις εις την θλίψη, και βαρύς ο έλεγχος της συνειδήσεως. Εν ολίγοις, ολίγος κόπος και πόνος με την ευχή, πολύ χαροποιό πένθος, κατάνυξις και δάκρυα· και ακολουθεί η γλυκύτης της παρουσίας του Θεού, ο αγνότατος φόβος του όπου καθαρίζει, αγνίζει, νου και καρδιά.
κ' Κράτησε όσον ημπορείς μέτρο εις τον ύπνο και εις την κοιλία σου, διά να ημπορέσεις να κράτησεις και την γλώσσα και τους οφθαλμούς σου. Και όταν συμβεί να φάγεις ή να κοιμηθεις περισσότερο, τότε και εις το έργον του Θεού να κοπιάσεις περισσότερο. Και θα πικραίνωνται οι δαίμονες βλέποντας, ότι αλλού πειράζοντες, από άλλου νικώνται.
κα' Βλέπε και οικονόμησε τον εαυτό σου με διάκρισιν. Ενδέχεται να υπάρχει δυνατή προαίρεσις, αλλά σώμα ασθενικό. Πρόσεχε τι θα κάμεις: Εάν βαδίσεις κατά προαίρεση, κατέστρεψες το όργανο της ψυχής, το σώμα. Κάμε λοιπόν πνευματική εργασία. Διοχέτευσε εκεί το πλεονάζον της προαιρέσεως, αναπληρώνοντας έτσι και την ασθένεια του σώματος. Δεν θέλει μόνο κόπο, αλλά και διάκριση· και μάλιστα πολλή, κατά τους Πατέρας.
κβ' Ο νους εύκολα μολύνεται, εύκολα καθαρίζεται. Η καρδιά δύσκολα καθαρίζεται, δυσκολότερα μολύνεται- διότι δεν επιτρέπει η ενοικούσα θεία χάρις.
κγ' Διά τούτο ανάγκη να καθαρισθεί η καρδιά διά να φωτίζεται εκείθεν και ο νους από τους καθαρούς λογισμούς όπου αντανακλώνται άνωθεν προς αυτόν.
κδ' Καθώς είναι αδύνατο να μη σκοντάφτει εκείνος όπου περιπατεί νύκτα, έτσι είναι αδύνατο να μη αμαρτάνει εκείνος όπου δεν είδε ακόμη το θείο φως.
κε' Πρόσεχε σφόδρα την φαντασία. Μη παραδέχεσαι καμμία εικόνα. Θα σου γίνει είδωλο να το λατρεύσεις. Αναιδές όρνεο ο περιπλανώμενος νους κάμνει τις πλέον αλλόκοτες ζωγραφιές εισερχόμενος εις τα απόρρητα των συνειδήσεων, εικονίζει τα άδηλα και τα κρύφια του πλησίον. Με την ευχή χάλασε την εικόνα ευθύς μόλις πηγαίνει να σχηματισθεί. Όσο βραδύνης, τόσο αργότερα θα κοπιάσης και θα πόνεσεις.
κς' Ένας Γέροντας έβγαζε δαιμόνια· και τον εφοβούντο οι δαίμονες πολύ. Του λέγει ο υποτακτικός· -Γέροντα, γιατί σε φοβούνται τόσο οι δαίμονες; -Να σου ειπώ, παιδί μου. Όταν ήμουν νεώτερος είχα πόλεμο της σαρκός μέγα διανοητικώς, με τους λογισμούς. Αλλά, χάριτι Θεού, ουδέποτε επέτρεψα εις τον εαυτό μου να υποχωρήση εις τους λογισμούς. Πάντοτε οι λογισμοί εσταματούσαν εις την προσβολή. Ουδέποτε επέτρεψα εις τον διάβολο να προχωρήση πέρα της προσβολής. Και, επειδή ήταν ο πόλεμος συνεχής και επίπονος, μου έδωκε ο Θεός αυτή την ευλογία και χάρη να φεύγουν οι δαίμονες από τα πλάσματά Του, οπόταν με βλέπουν.
κζ' Επρόσεξες τι έκαμνε ο Γέροντας; Άφηνε τον πειρασμό πάντοτε να χτυπά έξω από την πόρτα, ωσάν τον άνεμο έξω από τα παράθυρα. Ποτέ δεν του άνοιξε να εισέλθει. Εκρατούσε μέσα του δι' ευχής πάντοτε την αίσθηση της παρουσίας του Χριστού. Και ποίος ποτέ αμαρτάνει έχοντας την έννοια της παρουσίας του Θεού;
κη' Ουδείς θνητός απολέμητος. Όλοι υπόκεινται εις τις προσβολές του εχθρού· να λειτουργήσει η προαίρεσις, το αυτεξούσιο. Μεγάλη καύχησις εις τον άνθρωπο, εάν κατώρθωσε, χάριτι Θεού, να κρατήση τον διάβολο εις την προσβολή. Όλα τα κάστρα από μέσα πέφτουν. Φρόνιμος είσαι, εννόησε το λεγόμενο.
κθ' Μη θέλησης να συναριθμήσεις τον εαυτόν σου με εκείνους όπου ευρισκόμενοι εις κατάσταση αιχμαλωσίας διαμαρτύρονται και λέγουν: Μα δεν ημπορώ πλέον να αντισταθώ· δεν ημπορώ να κάμω τίποτε εκείνη την στιγμή. Ναι εκείνη την στιγμή δεν ημπορείς, αλλά ενωρίτερα ημπορούσες. Καθώς και πάλι θα ημπορέσεις, εάν βάλεις και πάλι αρχή.
λ' Ηρώτησε ο Αββάς Μωυσής τον Αββά Σιλουανό: Είναι δυνατόν εις τον άνθρωπο να βάνει αρχή κάθε ημέρα; και απεκρίθει ο Γέρων: Εάν είναι εργάτης της αρετής, όχι μόνον κάθε ημέρα, αλλά και κάθε ώρα δύναται να βάνει αρχή μετανοίας και κατά Θεό προκοπής.
λα' Εις την Βασιλεία του Θεού δεν εισέρχονται αμετανόητοι, αλλά αμαρτωλοί, διά μετανοίας και δακρύων «μεταποιούμενοι». Τίποτε δεν βοηθεί τον άνθρωπο τόσον να πολεμήση, να νικήση τα πάθη, όσον η αδιάλειπτος νοερά προσευχή.
λβ' Εις τον καιρό του πειρασμού της ακηδίας που ατονούν ο νους, η γλώσσα, τα δάκτυλα εις το κομποσχοίνι, παρακαλώ την αγάπην σου μη παραιτηθείς. Κάμε ακόμη ολίγη προσπάθεια να ιδεί την προαίρεσί σου ο Θεός να σε ενδυναμώσει. Κάτι θέλει ακόμη από εσένα ο Θεός, και αφήνει την ώρα αυτή του πειρασμού να το συνεισφέρεις. Διότι γνωρίζει, και συ γνωρίζεις, ότι ημπορείς.
λγ' Συμβαίνει από καιρού εις καιρό, χωρίς αφορμή ιδική σου, να συστέλλεται η χάρις, ωσάν ο Θεός να σου λέγει: Καλά είναι όλα αυτά τα ιδικά σου, αλλά μη νομίσεις ότι τα πάντα εξαρτώνται από εσένα. Όποτε κρίνω εγώ θα έρχωμαι και θα φεύγω· να σε διδάξω τελεία εκκοπή του θελήματος και υπομονή· να μάθεις καλά το μάθημα της ταπεινώσεως.
λδ' Όθεν βίασε τον εαυτό σου όσον ημπορείς εις την καθωρισμένη σου ώρα· κάμε το χρέος σου, να έχεις χρεώστη τον Θεό. Και αν δεν λάβεις αυτή, ετοιμάζεις τον εαυτό σου διά την άλλη ή την παράλλη φορά. Πάντως σύντομα ή αργότερα θα λάβεις. Είναι αδύνατον. Μάλιστα έχει συνήθεια ο Θεός, όταν Αυτός αναβάλλη, να δίδη πολύ περισσότερα.
λε' Κατά το όργωμα της ευχής, το πότισμα των δακρύων και το ξεβοτάνισμα των λογισμών αποδίδει ο αγρός της καρδιάς.
λς' Οι προχωρημένοι εις την ευχή μία πληροφορία αναμφίβολον έχουν ότι, παρ' όλον τον κόπο του ανθρώπου, η προσευχή είναι έργο της χάριτος.
λζ' Ο Άγιος Συμεών το λέγει καθαρά, ότι κανένας δεν δύναται να δοξολογήσει τον Θεό από λόγου του, αλλά η χάρις του Χριστού όπου εκατοίκησε εις αυτόν, αυτή δοξολογεί και υμνεί τον Θεό, και προσεύχεται μέσα εις αυτόν.
λη' Και σημείο πως επεσκέφθη η χάρις του Θεού την ψυχή είναι να προσεύχεται με φόβο και ευλάβεια, και να στέκεται με ευταξία, έχοντας πολλή και μεγάλη προσοχή εις εκείνα όπου προσεύχεται.
λθ' Η προσοχή πρέπει να είναι τοιουτοτρόπως δεμένη με την προσευχή και αχώριστος, καθώς είναι το σώμα δεμένο με την ψυχή και αχώριστο.
μ' Ήγουν ο νους να φυλάττη την καρδιά εις καιρό όπου προσεύχεται και να περιτριγυρίζη πάντοτε μέσα εις αυτή και από εκεί μέσα από το βάθος της καρδιάς να αναπέμπει τας ευχάς εις τον Θεό, λέγοντας συνεχώς το· Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Και αφού γευθεί εκεί μέσα εις την καρδιά και δοκιμάσει ότι χρηστός ο Κύριος, και γλυκανθεί, δεν θέλει πλέον ο νους να μακρύνη από τον τόπο της καρδιάς, λέγοντας με τον Απόστολο Πέτρο «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι». Και θέλει περιτριγυρίζει σπρώχνοντας τρόπον τινά και διώχνοντας όλα τα νοήματα όπου σπείρονται εκεί μέσα από τον διάβολο, μη αφήνοντας καμμία έννοια του κόσμου τούτου, αλλά γενόμενος πτωχός τω πνεύματι, πτωχός από κάθε λογισμό κοσμικό.
μα' Το τοιούτον έργο εις εκείνους όπου δεν το ηξεύρουν φαίνεται πως είναι πολύ κοπιαστικό και στενοχωρητικό· αμή εκείνοι όπου εγεύθησαν την γλυκύτητα όπου έχει και απήλαυσαν την ηδονή μέσα εις το βάθος της καρδιάς των, αυτοί φωνάζουν με τον θείο Παύλο· «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;».
μβ' Λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες μας ακούοντες τον Κύριο όπου λέγει ότι από την καρδιά εβγαίνουν οι πονηροί λογισμοί όπου μολύνουν τον άνθρωπο, και πάλιν ότι πρέπει να καθαρίζωμε το έσωθεν του ποτηριού, διά να γένη και το απ’ έξω καθαρό, άφησαν κάθε άλλο έργο πνευματικό και εδόθησαν όλως διόλου εις αυτό το έργο, δηλαδή εις την φύλαξη της καρδιάς, όντες βεβαιωμένοι, ότι μαζί με αυτό το έργο θέλουν αποκτήσει εύκολα και κάθε άλλη αρετή.
μγ' Μία φορά εδιαβάσαμε εις την Τράπεζα ένα λόγο του Αγίου Συμεών όπου προς το τέλος ο Άγιος έλεγε: Λοιπόν και εμείς ας μη θελήσωμε να καθήμεθα από αμέλεια μας μέσα εις το σκότος των ηδονών και των παθών, αμή ας φυλάττωμεν μάλιστα το πρόσταγμα του Χριστού όπου είπε: «μετανοείτε, ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών»· και ας καθαριζώμεθα με την καθημερινή και ακατάπαυστη μετάνοια και με τα δάκρυα όπου χύνονται εξ αιτίας αυτής και διά μέσου αυτής, και με κάθε άλλη αγαθοεργία, και ας αγωνισθούμε να ερχώμεθα πάλι εις το ανέσπερο φως, ωσάν οπού είμεθα υιοί φωτός. Διότι με τούτον τον τρόπο και ημείς πάλιν οι ίδιοι θέλει γένωμε εις τους πλησίον, με το ιδικό μας παράδειγμα, ημέρα ανέσπερος και γη καινούργια και ουρανοί καινούργιοι, έχοντες τον ήλιο της δικαιοσύνης όπου να λάμπη εις αυτούς· δηλονότι διηγούμενοι εις αυτούς τα προστάγματα του Θεού και την δόξα Του, όχι με εύκαιρα και μάταια λόγια, αμή με αυτά τα έργα, γινόμενοι εις τους αμελέστερους αδελφούς πρακτικοί διδάσκαλοι εις όλα, και κάμνοντες αυτούς να μένουν αναπολόγητοι.
μδ' Λοιπόν ας μη παρακινούμε εις αμέλεια τους αδελφούς με το να λέγωμε εις αυτούς· πώς είναι δυνατόν να κατορθωθεί από τους ανθρώπους τούτο; ή πώς εκείνο; Και με τούτο τους κάμνομεν οκνηρότερους εις την εργασία των εντολών. Διότι, το ότι είναι πολλά αδύνατα εις τους πολλούς, το ομολογώ και εγώ· μα εις ποίους; Εις εκείνους δηλαδή όπου είναι ωσάν και εμένα αμελείς και δεν θέλουν να καταφρονήσουν τον κόσμο, και να λογιάσουν ωσάν σκύβαλα όλα τα πράγματα του κόσμου· εις εκείνους όπου είναι δοσμένοι όλως διόλου εις την ματαία δόξα, και ορέγονται τον πλούτο, και χαίρονται εις τους επαίνους και τιμάς των ανθρώπων, κυριευμένοι από την υπερηφάνεια και κενοδοξία..., αμή εις εκείνους όπου διά πίστεως και απαρνήσεως του εαυτού τους απόκτησαν μέσα τους ένοικο τον Χριστό ομού με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, εις αυτούς όλα γίνονται δυνατά και ευκολοκατόρθωτα.
με' Και αλλού ο θεοφόρος Άγιος λέγει: Διά τούτο ας καθαρίσωμε να εύρωμε μέσα μας τον πανταχού παρόντα Κύριο. Ας καθαρίσωμε τας καρδίας μας με το πυρ της χάριτος Αυτού, διά να ιδούμε μέσα εις το φως και την δόξα της Θεότητος Αυτού.
μς' Φως είναι ο Θεός και η θεωρία του είναι ως φως. Διότι όταν ιδή κανείς τον Θεό όπου αποκαλυφθεί εις αυτόν βλέπει φως· και βλέποντας το θαυμάζει, αλλά δεν γνωρίζει ευθύς ποιος είναι εκείνος όπου εφάνει εις αυτόν, ούτε τολμά να τον ερωτήσει· διότι πώς ημπορεί να ερωτήσει εκείνον όπου δεν δύναται μήτε να σηκώσει τα μάτια του να τον κοιτάξει καλά, να ιδή τι λογής είναι; Και αν, ίσως, ευρίσκεται εκεί κοντά εκείνος όπου του εδιηγήθει πρωτύτερα περί τούτων, ωσάν οπού εκείνος είδε πρωτύτερα τον Θεό, πηγαίνει και του λέγει· -Ω, Πάτερ, είδον εκείνο όπου μού έλεγες. Και έκείνος του λέγει· -Τι είδες, ω τέκνον; -Ένα φως είδον, ω Πάτερ, γλυκύτατο· όμως τι λογής ήταν δεν ημπορώ να το φανερώσω... Και λέγοντας αυτό παρευθύς σκιρτά και χορεύει η καρδιά του από την χαρά. Έπειτα αρχίζει πάλιν να λέγει με πολλά και θερμά δάκρυα· -Καθώς εφάνει, ω Πάτερ, εις εμένα εκείνο το φως, παρευθύς εχάθη το κελλίον μου· αφανίσθη ο κόσμος και ανεχώρησεν, ως φαίνεται, από το πρόσωπον εκείνου όπου εφάνει, και έμεινα μοναχός εγώ όντας μαζί με εκείνο το φως... Και εκείνος αποκρινόμενος λέγει εις αυτόν· -Ω τέκνον, Εκείνος είναι όπου σου είπα. Και παρευθύς με τον λόγον τον βλέπει πάλιν. Και από τότε πλέον κατ' ολίγον καθαρίζεται τελείως, και καθοριζόμενος παρρησιάζεται και λαμβάνει θάρρος και ερωτά πλέον Εκείνον τον ίδιον λέγοντας· -Συ είσαι ο Θεός μου; Και Εκείνος του λέγει· -Εγώ είμαι ο Θεός, όπου έγινα άνθρωπος διά εσένα· και να όπου καθώς βλέπεις, έκαμα, και θέλω κάμει και εσένα θεόν.
μζ' Καλότυχοι εκείνοι όπου επλησίασαν εις το θείον φως και εμβήκαν μέσα εις αυτό, και ενώθηκαν με το φως, και έγιναν όλοι φως· διότι αυτοί εκδύθηκαν τελείως την μεμολυσμένη στολή των αμαρτιών τους, και δεν θέλουν κλαύσει πλέον με δάκρυα πικρά.
μη' Καλότυχοι εκείνοι όπου από εδώ ακόμη εγνώρισαν το φως του Κυρίου ωσάν αυτόν τον ίδιον· διότι αυτοί θέλουν παρασταθή έμπροσθέν του με παρρησία εις την μέλλουσα ζωή.
μθ' Καλότυχοι εκείνοι όπου εδέχθησαν τον Χριστό, όπου ήλθε ωσάν φως εις αυτούς, που ήσαν πρώην εις το σκότος· διότι αυτοί έγιναν πλέον υιοί φωτός και ανεσπέρου ημέρας.
ν' Κατά αλήθεια δεν είναι άλλο ωσάν την πνοή της ευχής, της αδιάλειπτου νοεράς προσευχής.
να' Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι η ευχή ενεργούμενη δι' εισπνοής και εκπνοής, κάμνει συν τω χρόνω να εξέρχεται από τους μυκτήρας του ευχόμενου μία γλυκεία πνοή χάριτος, μία οσμή ευωδίας πνευματικής· μία «οσμή ζωής εις ζωήν» κατά τον μέγα Παύλο.
νβ' Βλέπε λοιπόν ότι η ευχή δεν χαριτώνει μόνον τον ευχόμενο αλλά ξεχειλίζοντας διαχέεται, δι' αυτού εις την κτίσι. Εισπνέοντας καθαρίζεται, ζωογονείται, αγιάζεται αυτός· εκπνέοντας καθαρίζει, ζωογονεί, αγιάζει την κτίσι· όχι αυτός, η θεία χάρις.
νγ' Ετούτες τις έσχατες ήμερες όπου τα χνώτα του Αντιχρίστου μολύνουν γη και θάλασσα και πάσα πνοή ζωής, ως δρόσο χάριτος αναψύχουσα, ως αύρα Προφήτου Ηλιού αναρριπίζει ο Θεός την ενέργεια της νοεράς προσευχής εις τα στήθη και την καρδία της Εκκλησίας· ως αντίδοτο ψυχικής και σωματικής υγείας και σωτηρίας διά τις ημέρες που έρχονται και θα έλθουν.
νδ' Γνωρίζω χιλιάδες ψυχές εις τον κόσμο, εις όλο θα έλεγα τον κόσμο, όπου βιάζουν τον εαυτό τους εις την ευχή με θαυμαστά αποτελέσματα. Η ευχή τους τονώνει εις τον αγώνα τον πνευματικό· φωτίζει μέσα τους και κάμουν βαθειά εξομολόγηση, ειλικρινή· και πικραμένοι από τους λογισμούς και τους πειρασμούς που ξεσηκώνει η ευχή, τρέχουν με λαχτάρα εις τα Άχραντα Μυστήρια. Και πάλι εις τον αγώνα με τους λογισμούς και τα πάθη· και πάλι εις τα Μυστήρια. Και δεν ημπορούν πλέον να κάμουν χωρίς την ευχή.
νε' Η ευχή είναι η αναπνοή. Όταν ο άνθρωπος αναπνέει, ζει, φροντίζει και διά την όλη ζωή του. Όποιος αρχίζει την ευχή, αρχίζει να διορθώνη και την όλη ζωή του με οδηγό τον πνευματικό του Πατέρα. Και όπως ο ήλιος ανατέλλοντας ξυπνά, φωτίζει, ζωογονεί την κτίση, έτσι και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης Χριστός, όταν ανατείλη διά της ευχής εις τον νου και την καρδιά του ανθρώπου, τον εξυπνά εις τα έργα του φωτός και της ανεσπέρου ημέρας.
νς' Το λοιπόν αδελφοί, «τον Χριστόν αεί αναπνέετε»! έλεγε ο έξαρχος των ασκητών μέγας Αντώνιος· και ο Απόστολος των Εθνών συμβουλευτικά παρακαλεί και προστάζει όλους τους απανταχού Χριστιανούς όλων των καιρών· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».
νζ' «Το αδιαλείπτως πέρας η μέτρον ουκ έχει», ερμηνεύουν οι θείοι Πατέρες.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" 



http://orthodoxaperasmata.blogspot.ca

Νέο θαύμα του Γέροντος Παίσίου στις Σέρρες.


*ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ* (O γέροντας σώζει 18χρονο ηρωινομανή από τις Σέρρες από τον Θάνατο και την εξάρτηση)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προδημοσιεύση άρθρου που θα δημοσιευθεί στο ορθόδοξο αντιαιρετικό περιοδικό "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" στο τεύχος Σεπτεμβρίου (τον Αύγουστο δεν εκδίδεται) αλλά λόγω της βαρύτητας του θαύματος, κρίθηκε σωστό να μαθευτεί νωρίτερα και από άλλα μέσα, για το καλό του ορθόδοξου ποίμνοιου στους δύσκολους καιρούς που περνάει η ευλογημένη πατρίδα μας.
Υπάρχει και ενυπόγραφη άδεια του εκδότη για όποιον τη θελήσει.


"Πριν μερικές εβδομάδες ακόμα ένα σύγχρονο Θαύμα του γέροντος Παϊσίου έλαβε χώρα σε ένα μικρό χωριό των Σερρών. Το περιέγραψε στον υποδιάκονο Αμφιλόχιο, του Ιερού Καθεδρικού Ναού των Ταξιαρχών Σερρών, ο βιώσας το Θαύμα Παντελής Κ.
Ο Παντελής 18 ετών, νέος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, είχε ένα τρομερό ατύχημα με το μηχανάκι του λίγο πιο έξω από το χωριό του με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και να πάθει εγκεφαλική διάσειση. Πιθανότατα ήταν υπό την επίρροια ουσιών γιατί παρόλο που ήταν σε προγράμματα αποτοξίνωσης,το δαιμόνιο αυτό της ηρωίνης δεν έλεγε να βγει από μέσα του.

Μπήκε εσπευσμένα στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών με κρανιο-εγκεφαλικές κακώσεις. Οι γιατροί τον είχαν σε καταστολή και μετά και από ενδονοσοκομειακή μόλυνση ήταν σε κώμα με τελική γνωμάτευση ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Οι γιατροί μην έχοντας άλλα μέσα στη διάθεσή τους, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν στην χαροκαμένη μητέρα του ότι είναι στα χέρια του Θεού.

Η ημερομηνία της τελικής γνωμάτευσης για εγκεφαλικό θάνατο ήταν η 13η Ιουλίου. Σε 1 ημέρα ο γιος της θα έκλεινε τα 18 του χρόνια,και αντί να μπει στην ενήλικη ζωή, τον έβλεπε στο κρεβάτι να παλεύει, όχι για τον γνωστό αγώνα κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, αλλά τελείως άμεσα για την επιβίωσή του.

Η αξιαγάπητη Κυρία Αναστασία δε το έβαλε κάτω.Με την προτροπή του Άγιου πνευματικού της , παππούλη Αθανάσιου,πήρε το ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα και κατευθύνθηκε προς την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Γνώριζε για το μεγαλείο του γέροντα - Παϊσίου , δε γνώριζε όμως ότι εκείνη την ημέρα 14 Ιουλίου συμπληρώνονταν 18 χρόνια από την κοίμηση του γέροντα.

Όταν έφτασε και είδε τη λαοσύναξη απόρησε,αλλά όταν της είπαν ότι ο γέροντας πέθανε την ίδια μέρα που γέννησε τον μονάκριβο γιο της κόντεψε να λιποθυμήσει. Ένιωσε κάτι που δεν μπορεί ακόμα να περιγράψει. Μια ένωση με το Θείο, την αύρα του γέροντα και γενικά ότι κάτι καλό θα βγει.

Παρ' όλη την κρισιμότητα της κατάστασης του γιου της, δε το χρησιμοποίησε σαν αιτία και περίμενε με ταπείνωση και γονατιστή πάνω από 4 ώρες μέχρι να έρθει η σειρά της να προσκυνήσει το μέρος όπου κοιμάται ο γέροντας Παΐσιος.

Προσευχήθηκε για το σπλάχνο της και πήρε λίγο χώμα από το μνήμα, το οποίο χώμα το πήγε στον πνευματικότης, και ο οποίος αφού το διάβασε,έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο φυλακτό. Η κυρία Αναστασία έτρεξε στο νοσοκομείο και το εναπόθεσε κάτω από το μαξιλάρι του παιδιού της.
Το ίδιο κιόλας βράδυ είδε στον ύπνο της τον Γέροντα Παΐσιο να της λέει "Μη φοβάσαι, θα γίνει καλά ο Παντελής".

Το επόμενο πρωί ο Παντελής συνήλθε υγιέστατος κάτι που οι γιατροί αδυνατούσαν να εξηγήσουν. Μια έντονη ευωδία είχε κατακλύσει το δωμάτιο και αργότερα διαπίστωσαν ότι αυτή η μυρωδιά, προέρχονταν από το μαξιλάρι του Παντελή, στο οπoίου η μητέρα του είχε τοποθετήσει κρυφά το φυλαχτό με το χώμα από τον τάφο του Γέροντα. Το μόνο που θυμάται ο Παντελής από το λήθαργο του, είναι η φιγούρα ενός μαυροφορεμένου γέροντα να του λέει: 'άντε σήκω παλικάρι μου να πας στη μαμά σου. Τα κόλλυβα σου δε τα έχεις στο ζωνάρι. Θα αργήσουμε να τα φάμε'.

Ο Παντελής από εκείνο το πρωϊ έχει μια αποστροφή για τα ναρκωτικά και υγιέστατος διαβάζει και προσπαθεί να μπει στο πανεπιστήμιο. Εξομολογείται στον πνευματικό της μητέρας του και θέλησε να μοιραστεί το θαύμα που βίωσε η οικογένεια του, με τον υποδιάκονο Αμφιλόχιο.

"Ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λ.π., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό."

Ανθρωποι καταθλιπτικοί, νευρικοί, στενόχωροι δεν δέχονται να τους θίξεις


Λοιπόν, αυτό είναι το μυστικό. Πως θα μπορέσει κανείς να γυρίσει; Εκεί που τον έχει καταλάβει κάτι κακό, να σκεφτεί κάτι άλλο.

Είναι λίγο δύσκολο, αλλά όταν προετοιμαστεί... Προετοιμασία είναι η ταπείνωση, ε! αυτό είναι.

Τέτοιοι άνθρωποι καταθλιπτικοί, νευρικοί, στενόχωροι δεν δέχονται, δεν δέχονται να τους θίξεις, να τους πεις, αυτό θα το κάνεις έτσι.
 Μα δεν μπορώ, το λέει η επιστήμη. Βρε, του λέω, κάντο καημένε και ας το λέει η επιστήμη.
 Πες: Εγώ θα κάνω υπακοή στο Γέροντα.

2.000.000 Oρθόδοξοι στην Iσπανία




Ενθουσιασμένοι πραγματικά και συγκινημένοι για τα όσα είδαν και άκουσαν, επέστρεψαν οι Λαρισαίοι εκδρομείς από την πρόσφατη εξόρμησή τους στην Ισπανία.

Φυσική ομορφιά, πλούσια ιστορία και παράδοση, σεβασμός στην τέχνη και τον πολιτισμό, ραγδαία εξέλιξη του τεχνοκρατικού κόσμου και ένας καθαρά καινούργιος τρόπος ζωής, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι τα στοιχεία που διακρίνει κανείς σ' αυτή την μεγάλη πληθυσμιακά και ισχυρή οικονομικά ευρωπαϊκή χώρα.

Εκεί βρεθήκαμε και μεις, στις αρχές του μηνός Ιουλίου, με Λαρισαίους εκδρομείς, για να συναντήσουμε την εκεί Ορθόδοξη κοινότητα και τους αδελφούς μας Χριστιανούς, που μας συνδέει η αγάπη μας για το Χριστό και την εικόνα Του, που είναι ο άνθρωπος, η βαθειά Πίστη μας στον Αγιο Τριαδικό Θεό και κυρίως η μετοχή μας στο Ποτήριο της Ζωής.

Ήταν Σάββατο πρωί, όπου μετά την σύντομη πρωινή προσευχή, αναχωρήσαμε για την έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Ισπανίας και Πορτογαλίας, στη Μαδρίτη.


Μαζί μας ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Νέας Ζηλανδίας κ. Ιωσήφ, συνοδευόμενος από πατέρες της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Η παρουσία τόσο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου, όσο και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ιωσήφ, ήταν πραγματικά και κατά κοινή διαπίστωση μεγάλη ευλογία για όλους μας.

Φτάνοντας στην Ιερά Μητρόπολη, αντικρύσαμε συγκινημένο τον νεοεκλεγέντα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ισπανίας και Πορτογαλίας, υπέρτιμο και έξαρχο Μεσογείου Θαλάσσης, κ. Πολύκαρπο να μας περιμένει μαζί με τους συνεργάτες του στα προπύλαια του πανέμορφου Βυζαντινού Καθεδρικού Ιερού Ναού, που είναι αφιερωμένος στον Αγιο Απόστολο Ανδρέα, τον Πρωτόκλητο Μαθητή του Κυρίου και στον Αγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, τον Μυροβλύτη.

Ψάλαμε αυθόρμητα με πολύ απλότητα αλλά και ιερό ενθουσιασμό τα Απολυτίκια των Αγίων και του Πολιούχου Αγίου μας και τελέσαμε Δέηση ενώπιον της Ιεράς Εικόνος των Αγίων.

Μεγάλη έκπληξη πραγματικά αισθανθήκαμε, διότι βρεθήκαμε, ξαφνικά, σε έναν πανέμορφο Ιερό Ναό, με ξυλόγλυπτο τέμπλο και προσκηνητάρια, με Ορθόδοξες Βυζαντινές Τοιχογραφίες, με σκηνές μάλιστα παρμένες από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αλλά και με πολλές μορφές συγχρόνων Αγίων, όπως του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Σάββα του εν Καλύμνω, του Αγίου Νικολάου Πλανά και άλλων νεοφανέντων Αγίων.

Μέσα στην πολύβοη Πρωτεύουσα της χώρας αυτής, όπου ανθεί ο Ρωμαιοκαθολικισμός, μία ανάσα Ορθοδόξου Πνοής, ξεκούρασης και δροσιάς πνευματικής, σκεφθήκαμε!

Ένας τόπος άγιος και ιερός, όπου λατρεύεται ο Αγιος Τριαδικός Θεός, μεγαλύνεται η Υπεραγία Θεοτόκος και υμνούνται οι Αγιοί μας, από τους Ορθοδόξους αδελφούς μας! Ένας Ορθόδοξος Ναός, με τρούλλο και καμπαναριό υψηλό, για να κτυπούν οι καμπάνες του και να μεταφέρουν σε όλη την Ισπανική γη, το μήνυμα της Σωτηρίας και του Αγιασμού! Πραγματικά ένας. Ένας και μοναδικός, αφού σε όλη την Ιβηρική Χερσόνησο δεν υπάρχει άλλος Ναός, παρά μόνο αίθουσες και εκκλησίες άλλων δογμάτων, οι οποίες παραχωρούνται στους Χριστιανούς για την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών και την εν γένει λατρευτική τους ζωή.

Στην προσφώνησή του, ο οικείος Ιεράρχης κ. Πολύκαρπος, εξέφρασε την μεγάλη του χαρά για την επίσκεψη των Σεβασμιωτάτων, των πατέρων και των Λαρισαίων προσκυνητών στον Καθεδρικό του Ιερό Ναό, είκοσι μάλιστα ημέρες μετά την ενθρόνισή του. Μας παρουσίασε στη συνέχεια αναλυτικά το Ιεραποστολικό έργο, που με τη βοήθεια του Θεού και την καθοδήγηρη της Μητέρας Εκκλησίας, προσπαθεί εκείνος και οι λιγοστοί συνεργάτες του να επιτελέσουν στη χώρα αυτή, παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. «Ο αγρός είναι έτοιμος», είπε χαρακτηριστικά, «νερό υπάρχει αρκετό, εύχεσθε να περάσουμε στο σκάψιμο, στην καλλιέργεια της γης, για να φτάσουμε με την Χάρη του Θεού και στο θερισμό, φέρνοντας καρπό πολύ». «Έχουμε στην δύναμή μας», είπε ο Σεβασμιώτατος, «περίπου 2 εκατομμύρια Ορθοδόξους (στα 46 εκατομμύρια του πληθυσμού της χώρας) και αυτοί είναι κυρίως Ουκρανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι και άλλοι, καθώς και 2500 χιλιάδες Έλληνες, εκ των οποίων οι 500 περίπου ζουν και κινούνται στην πόλη της Μαδρίτης και εκκλησιάζονται στον Καθεδρικό Ιερό Ναό, που χτίστηκε και εγκαινιάστηκε το 1973 από τον τότε Μητροπολίτη Γαλλίας κ. Μελέτιο και με τις άοκνες προσπάθειες του σημερινού Πρωθιερέως π. Δημητρίου Τσιαπραλή». Με πολλή μεγάλη χαρά μάλιστα μας ανακοίνωσε και την πρώτη του χειροτονία στη χώρα της Πορτογαλίας, η οποία θα γινόταν λίγες μέρες αργότερα.

Με την σειρά του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, εξέφρασε τη δική του χαρά, που βρέθηκε με τη συνοδεία του στη ζωντανή αυτή έπαλξη της Ιεράς Μητροπόλεως Ισπανίας και Πορτογαλίας και συνεχάρη τον νεοεκλεγέντα Μητροπολίτη για την επάξια εκλογή του. Είπε ακόμη πως εκείνος και οι Χριστιανοί του πληρώματος της Λαρισαϊκής Εκκλησίας χαίρονται ιδιαιτέρως για το έργο που επιτελείται στη χώρα αυτή και ευχήθηκε στον Σεβασμιώτατο καλή και ευλογημένη Ποιμαντορία, καλό θερισμό και καλή πνευματική συγκομιδή.



Στη συνέχεια, πρόσφερε εκείνος και οι πατέρες δώρα και απαραίτητα υλικά αγαθά για τις ανάγκες της Εκκλησιαστικής και Λειτουργικής ζωής, καθώς και τις ανάγκες της Ενορίας, όπως Αγιοπότηρα, Δισκάρια, Θυμιατά, Ιερά καλύμματα, κεριά και λαμπάδες, θυμίαμα αγιορείτικο, μάκτρα για τη Θεία Κοινωνία, που τα είχαν επιμεληθεί κυρίες από τη Λάρισα, ιερατικές στολές για τους Εφημερίους, κορδέλλες για τον Ιερό Ναό και μία καινούρια πλήρη Αρχιερατική Στολή για τον Σεβασμιώτατο.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ισπανίας κ. Πολύκαρπος, ένδακρυς, ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την υλική και κυρίως για την ηθική συμπαράστασή του και παρέθεσε ευγενώς στην αυλή του Καθεδρικού Ναού δεξίωση για όλο τον κόσμο.

Την επομένη, Κυριακή πρωί, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, τελέσθηκε η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου.

Καθ' όλη την διάρκεια της Θεία Λειτουργίας επικρατούσε παντού μία κατάνυξη και μία ηρεμία.

Οι εκκλησιαζόμενοι, συγκινημένοι, προσηύχοντο αθόρυβα, μυστικά, σαν τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Οι εκεί ενορίτες του Καθεδρικού Ναού ήταν ιδιαιτέρως χαρούμενοι και αισιόδοξοι, γιατί τους επισκέφθηκαν αδέλφια τους από την Ορθόδοξη Ελλάδα, που τους ενώνει η κοινή Πίστη στο Χριστό και η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και που όλοι μαζί αποτελούν την μία και αδιαίρετο ποίμνη Του.

Ήταν αναμφισβήτητα μία πολυεθνική Θεία Λειτουργία, αφού συμμετείχαν σ' αυτήν Έλληνες, Ισπανοί, πολλοί Ουκρανοί, Πολωνοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Σύριοι, Γεωργιανοί και ένας Ινδός, που τον Βάπτισε Ορθόδοξο Χριστιανό στις Ινδίες ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μαδαγασκάρης κ. Ιγνάτιος, δίδοντάς του μάλιστα το όνομα του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, για το οποίο και καυχόταν ιδιαιτέρως.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής εκφωνήθηκαν σε δύο γλώσσες, πρώτα Ελληνικά κι ύστερα Ισπανικά.

Το σύμβολο της Πίστεως και το «Πάτερ ημών» απαγγέλθηκαν από τους πιστούς σε πέντε διαφορετικές γλώσσες, και η πολυμορφία αυτή των γλωσσών ήταν κάτι το ξεχωριστό και συγκινητικό.

Η Θεία Λειτουργία ξεκίνησε στις 9:00 το πρωί και τελείωσε γύρω στις 1:00 το μεσημέρι, και παρά την μακρά της διάρκεια, κανείς από τους πιστούς δεν ένιωσε κουρασμένος. Αντιθέτως, οι πιστοί όλων των εθνικοτήτων που συμμετείχαν στην Θεία Λειτουργία ενεργά, παρακαλούσαν τον Θεό να μην τελειώσει ποτέ αυτό το Πανηγυρικό Συλλείτουργο, όπου συμπροσευχήθηκαν στην Εκκλησία τους τρεις Αρχιερείς, δέκα Ιερείς και δύο Διάκονοι, και μάλιστα διακατέχονταν όλοι από μία πνευματική ευφορία και χαρά, που έφτασε στην αποκορύφωσή της, όταν όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, γέροντες και παιδιά, προσήλθαν στο Ποτήριο της Ζωής και κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, σιγοψάλλοντας ο καθένας στη δική του γλώσσα: «Του δείπνου Σου, του μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε...»

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας και μετά από την απονομή των δώρων και των εκκλησιαστικών σκευών από τον Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο, ο Σεβασμιώτατος Ισπανίας κ. Πολύκαρπος, ο Εφημέριος του Ιερού Ναού π. Δημήτριος και η πολύ καλή πρεσβυτέρα του, ο Διάκονος π. Επιφάνιος, που καταγόταν από την Αθήνα και υπηρετούσε εκεί, ο εκ της Ξάνθης καταγόμενος λαμπρός Ιεροψάλτης Ιατρός και Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος της Μαδρίτης, οι Αναγνώστες, οι Ιερόπαιδες και οι κυρίες του Ιερού Ναού, μαζί και με τους λίγους Λαρισαίους που διαμένουν μόνιμα στην πόλη αυτή ευχαρίστησαν τον Σεβασμιώτατο και την συνοδεία του, κληρικούς και λαϊκούς, για την μεγάλη αυτή χαρά της Εκκλησιαστικής κοινωνίας και συλλειτουργίας και έψαλαν στο Σεβασμιώτατο σε πολλές διαφορετικές γλώσσες το πολλά τα έτη.

Η ευχή και η προσευχή μας μετά από αυτήν την Θεία Λειτουργία ήταν και είναι να στερεώνει ο Κύριος την Πίστη των Θρθοδόξων, να αυξάνει πνευματικά και αριθμητικά το ποίμνιο της εκεί νεοσύστατης Ιεράς Μητροπόλεως και να ενισχύει τον Σεβασμιώτατο Ιεράρχη της Ισπανικής Εκκλησίας, στο μεγάλο και δύσκολο αγώνα του, να εμφυτεύσει Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Σ' αυτόν τον αγώνα, όπως τόνισε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Ιγνάτιος, δεν θα είναι ποτέ μόνος, αφού οι Χριστιανοί έχουν το χάρισμα να συναντιώνται κατά την ώρα της προσευχής και να ενώνουν τις δεήσεις τους προς τον κοινό τους Πατέρα και Δημιουργό του παντός, τον Αγιο Τριαδικό, μόνο αληθινό Θεό. Αμήν.



Του Αρχιμ. Αχιλλίου Τσούτσουρα,
Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης

On the many desires and tendencies existing in man and on their struggle with one another





  Know, that in this unseen warfare, two wills existing in us fight against one another: one belongs to the intelligent part of our soul and is therefore called the intelligent will, which is the higher; the other belongs to the sensory part and is therefore called the sensory will, which is the lower. The latter is more frequently called the dumb, carnal, passionate will. The higher will is always desiring nothing but good, the lower—nothing but evil. Each equally happens by itself, so that neither is a good desire in itself reckoned as good, nor an evil desire as evil. The reckoning depends upon the inclination of our own free will. Therefore, when our will inclines towards a good desire, it is reckoned in our favour; but when we incline towards an evil desire, it is reckoned against us.

  These desires follow one upon another: when a good desire comes, an evil desire immediately opposes it; and when an evil desire comes, a good desire at once rises against it.. Our will is free to follow the one and the other, and whatever desire our will inclines towards, it becomes victorious on this particular occasion. It is in this that all our unseen spiritual warfare consists. Its aim should be never to let our free will incline towards the desire of the lower, carnal and passionate will, but always to follow only the intelligent, higher will. For it is the will of God, to follow which is the basic law of our being: ‘ Fear God, and keep his commandments: for this is the whole duty of man “ says the Preacher (Ecclesiastes xii. 13). Each of these desires draws our will towards itself and wishes to subjugate it. Stifle the lower desire and incline towards the higher—and victory is yours; but disregard the higher and choose the lower, and you will find yourself vanquished.St. Paulwrites of this: “I find then a law, that, when I would do good, evil is present with me. For I delight in the law of God after the inward man: but I see another law in my members, warring against the law of my mind, and bringing me into captivity to the law of sin which is in my members’ (Rom. vii. 21-53). And he gives to all the rule: ‘Walk in the Spirit, and ye shall not fulfil the lust. of the flesh’ (Gal. v. 16). And this cannot be accomplished without struggling with the flesh.

  A particularly great effort and laborious toil must be experienced to start with by those who, before deciding to change their worldly and carnal life to a righteous one and to give themselves up to the practices of love and sincere service of God, had enmeshed themselves in evil habits through frequent satisfaction of the desires of their carnal and passionate will. Although the demands of their intelligent will, which they wish to follow, stand on one side of their free will and arc made active by God, yet on the other side there stand the desires of the carnal and passionate will, towards which they still feel a certain sympathy. Opposing the former, these desires pull it towards their side with the same force as a beast of burden is pulled by its halter; and only the grace of God gives them strength to remain firm in the decision they have taken. .Long-drawn resistance and not yielding them victory saps, the strength of carnal desires; yet this does not end the struggle.

  So let no one dream of acquiring a true Christian disposition and Christian virtue, and of working for God as he should, if he does not want to compel himself to renounce and overcome all the passionate impulses of the will of the flesh, whether great or small, which he was formerly accustomed to satisfy, willingly and fondly. The chief reason why so few people attain to full Christian perfection is exactly their reluctance, through self-pity, to force themselves to deny themselves absolutely everything. But if, having overcome great passionate tendencies, they do not wish, thereafter, to compel themselves to overcome small ones, which seem unimportant, then, since these small tendencies are the outcome and expression of the great, by indulging in them they inevitably feed the latter, and so make them continue to live and act in the heart, in spite of the fact that they no longer manifest themselves on a large scale. And so the heart remains passionate and impure, and, above all, in no whit freed from self-indulgence and self-pity, which always make any practice to please God of doubtful value.

  For example, there are men who refrain from appropriating other people’s possessions, but are excessively attached to their own, and who, on the one hand, lay too much trust in what they have, and on the other, arc slow to bestow alms. Others do not seek honours by evil means, yet do not count them as nothing, and often even welcome them, if those honours can be made to appear to come against their will. Others again keep long fasts according to the statutes, yet do not refrain from satisfying their desire to eat their fill, and to eat well, which deprives the fast of all value. Others lead a chaste life, yet continue their connections and acquaintanceship with people they like, and enjoy it, not wishing to understand that, through this, they build a great obstacle to perfection in spiritual life and union with God.

  I shall add to this the fact that some people disregard the natural defects of their character, which, although not dependent on selfwill, nevertheless make a man guilty if, seeing how much they interfere with spiritual life, he does not trouble not only to destroy them completely, but even to try and keep them within harmless bounds, although this could be achieved with the help of God’s grace, due attention to oneself and zeal. Such defects are for example: aloofness, hot temper, and excessive sensibility, with the consequent thoughtless hastiness in words, movements and actions, harshness and querulousness, obstinacy and argumentativeness, and so on. All these natural imperfections and faults should be corrected, in some by reducing excess, in others by adding what is lacking, and by translating both one and another into corresponding good qualities. For no natural feature, no matter how savage and stubborn it is, can stand up against the will if, armed with the grace of God, it resists it with all attention and diligence.

  And so it happens that some perform good deeds, but these deeds remain imperfect, lame, mixed with the lusts, which reign in the world (John ii. 16). And so such people make no progress on tile path to salvation, but turn round and round on one spot, and often even turn back and fall again into their former sins. This shows that even from the first their love for true life in Christ was not wholehearted, that they were not sufficiently filled with the feeling of gratitude to God, Who had delivered them from the power of the devil, and not perfect in their decision to work only for Him and to please Him. As a result such people remain forever untrained in good, are blind and fail to see the danger in which they stand, thinking that their position is secure and that no harm threatens them. Owing to all this, my beloved brother in Christ, I beseech you to love the hard toil and heavy burdens which inevitably accompany our unseen warfare, if you do not wish always to be overcome. The wise Sirach counsels the same: ’Hate not laborious work’ (Ecclesiasticus vii. 15). For this is the very foundation of the whole of inner warfare. The more you love this hard toil, or this pitiless driving of yourself, the more quick and complete will be your victory over yourself and over that in yourself, which resists the higher good. And through this you will be filled with every virtue and good disposition, and God’s peace will come to dwell in you.

On how to fight against the dumb sensory will, and on the training necessary for the will to acquire experience in virtues




  Every time your free will is acted upon and pulled on the one hand by the dumb sensory will and on the other by the will of God, voiced through conscience, each of them seeking to conquer it, you must, if you are sincerely to strive for good, use suitable methods on your part to assist God’s will in gaining victory. For this purpose, then:
(a) As soon as you feel impulses of the lower, sensory and passionate will, you must immediately use every effort to resist them and not allow your own will to incline towards them, however slightly. Crush them, cut them off, drive them away from yourself by an intense effort of will
(b) To achieve this more successfully and with a better result, hasten to kindle in yourself a wholehearted aversion to such impulses, as to your enemies, who seek to steal and destroy your soul— be angered with them.
(c) At the same time do not forget to appeal to our Lord Jesus Christ, our Helper in all endeavour, asking for His assistance and protection, and for the strengthening of your better will; for without Him we can succeed in nothing.
(d) If these three inner actions are sincerely practised in your soul, they will never fail to give you victory over evil impulses. But this would mean only driving the enemies away.   
  If you wish to strike at their very heart, then, if it is feasible, at once do something opposed to the suggestion of the passionate impulse and, if possible, resolve to do so always. This latter practice will finally free you completely from the renewal of the attacks you experience. I shall illustrate this by an example. Supposing someone has offended you in something whether great or small, and has aroused in you a movement of displeasure and irritation, accompanied by a suggestion of retaliation. Pay attention to yourself and hasten to realise that these movements are bent on enticing you towards evil.
  Therefore take up the attitude of a warrior on the defensive:
(a) Stop these movements, do not let them penetrate any deeper and on no account allow your will to take their part as though they were right. This will mean resisting them.
(b) But they still remain in sight, ready for a renewed attack. So rouse aversion against them, as against your enemies, and be angry with them for self protection, until you are able to say sincerely: ‘ I hate and abhor lying” (Ps. cxix. 169), or: ‘I hate them with perfect hatred: I count them mine enemies” (Ps. cxxxix. 22). This will be a great blow for them, and they will retreat, but not vanish. Then:
(c) Call to the Lord: “Make haste, 0 God, to deliver me; make haste to help me, 0 Lord” (Ps. lxx. 1). And do not cease calling thus, until not a trace of the hostile movements remains and peace is restored in your soul.
(d) Having thus regained peace, do to your offender something which would show your kind and conciliatory disposition towards him, such as a friendly word, some timely favour, and so on. This would mean following the advice of David: ‘Depart from evil, and do good” (Ps. xxxiv. 14).
  Such .actions lead straight to acquiring the habit of the virtue opposed to the passionate movements which had troubled you; and this habit strikes them to the heart and kills them. Try to forestall, or accompany, or conclude these actions with an inner resolve, which would make such passionate impulses for ever impossible in the future. For instance, in the foregoing example, consider yourself worthy, of every insult and bring yourself to welcome every kind. of insult and calumny: welcome them and be ready to receive and accept them with joy as the most salutary remedies. In other cases, try to incite and establish in yourself other corresponding feelings and dispositions. This would mean driving the passion out of your heart and replacing it by the virtue opposed to it, which is the aim of the unseen warfare. I will give you a general indication, suitable for all occasions, in accordance with the guidance of the holy fathers. Our soul has three parts or powers—the thinking, the desiring and the excitable. Owing to their corruption, these three powers give birth to three corresponding kinds of wrong thoughts and movements. The thinking power gives birth to thoughts of ingratitude to God and complaints, forgetfulness of God, ignorance of divine things, ill-judgment and all kinds of blasphemous thoughts. The desiring power gives birth to pleasure-loving thoughts, thoughts of vainglory, love of money and all their numerous ramifications, belonging to the domain of self-indulgence. The excitable power gives birth to thoughts of anger, hatred, envy, revenge, gloating, ill-will, and generally to all evil thoughts. You should overcome all such thoughts and impulses by the methods indicated above, trying on every occasion to arouse and establish in your heart good feelings and dispositions opposed to them: in place of unbelief – undoubting faith in God; in place of complaints—a sincere gratitude to God for everything; in place of forgetfulness of God—a constant deep remembrance of the ever-present and all-powerful God; in place of ignorance—a clear contemplation or mental examination of all the soul-saving Christian truths; in place of ill-judgment – faculties trained to discriminate between good and evil; in place of all blasphemous thoughts—praise and glorification of God. In the same way, in place of love of pleasure – every kind of abstinence, fasting and self-mortification; in place of vainglory – humility and desire of obscurity; in place of love of money—contentment with little and love of poverty. Again, in place of anger—meekness; in place of hatred—love; in place of envy—rejoicing with others; in place of revenge—forgiveness and a peaceful disposition; in place of gloating—compassion; in place of ill-will—well wishing. In short, with St. Maximus, I shall condense all this in the following propositions: adorn your thinking power with a constant attention to God in prayer and knowledge of divine truths; the desiring power—with total self-denial and renunciation of all self -indulgence; the excitable power—with love. If you do this, then, I assure you, the light of your mind will never be dimmed and wrong thoughts will never find place in you. If you arc active in setting up such good thoughts and dispositions in yourself morning, evening and at all other hours of the day, invisible foes will never come near you. For then you will be like a general, who constantly reviews his troops and disposes them in battle order; and enemies know that to attack such a general is impracticable.
  Pay most attention to the last point, namely, to actions opposed to those dictated by passionate thoughts and to setting up feelings and dispositions contrary to passions. Only by this means can you uproot passions in yourself and achieve a safer position. For so long as the roots of passions remain in you, they will always bring forth their offspring and thus cloud over the face of virtues, and at times completely cover and banish them. In such cases we are in danger of falling once more into our former sins and destroying all the fruits of our labours.
  Therefore know that this last means should be practised nut merely once, but often, many times, constantly, until you smash, disorganise and destroy the passionate habit against which you tight. Since this habit has acquired power over your heart through frequent repetition of certain actions, which satisfy the passion dwelling in the heart, opposing it in the heart is not enough to weaken and destroy this power; you must use actions which are contrary to your former ones, actions opposed to the passion, smashing and destroying it. Their frequent use will banish the passionate habit, kill the passion which stimulates it and plant in the heart the virtue opposed to it and a habit of corresponding actions.    
  Moreover—and I shall not waste many words on this, , since it is self-evident – to acquire good habits it is necessary to perform a greater number of right deeds, than the number of evil deeds required to establish bad habits; for bad habits take root more easily, since they are aided and abetted by the sin living in us, that is, by self-indulgence. Therefore, however hard, however difficult it may seem to you, to perform such actions, opposed to your passions, because your will for good is still weak, and because of the resistance of your passionate self-indulgent will, you must never abandon them, but must compel yourself in every way to practise them always. However imperfect they may be at first, they will still support your steadfastness and courage in battle, and pave the way to victory.
  I shall add another thing: stand wakeful and, collecting your attention within yourself, fight with courage. And fight not only the great and strong, but also the small and weak stirrings of’ your passions. For the small open the way to the great, especially when they have become a .habit. Experience has many tunes confirmed the fact that when a man pays little attention and care to repulsing small passionate desires from the heart, after he has overcome the great, he is subjected to sudden and unexpected attacks of the enemy, so impetuous that he is unable to hold his ground in battle and his downfall is more grievous than those of old.
  Moreover I remind you of the fact that you should cut off and kill every passionate attachment to things which, although permissible, are not indispensable, as soon as you notice that they weaken the intensity of your will for good, distract attention away from yourself and disorganise the good order you have established in your life. Such are, for instance, taking walks, evening parties, conversations, new acquaintances, meals, sleep and other such things. You will gain much profit from this, by thus training yourself to self-mastery in all other things as well; you will become stronger and more expert in struggling against temptations and will avoid a great many snares of the devil, who knows how to spread his nets on these inoffensive paths, and, I assure you, your actions will win God’s favour.
  So, beloved, if you follow my advice and undertake such holy tasks with alertness, be assured that in a short time you will achieve success and will become spiritual in truth and actual deed, instead of deceitfully and only in name. But know that to oppose yourself and to compel your self is here an immutable law, which excludes all pleasing of yourself even in the spiritual order of life. If you introduce into it, or choose exclusively deeds which please you, even if they belong to the spiritual order of things, you will ruin your work. You will labour, but in place of real fruit, you will get a sterile flower, and you will not be firmly established in anything spiritual. You will seem to have something spiritual, but in actual fact it will not be so. For all truly spiritual things are produced by the grace of the Holy Spirit; and this grace descends only on those, who have crucified themselves in sufferings and voluntary privations, without any self-pity, and have thus become united with our Lord and Saviour, crucified for their sakes.

«Οἱ λογισμοὶ τοῦ ἀνθρώπου δείχνουν τὴν πνευματικὴ τοῦ κατάσταση»




- Γέροντα, πῶς γίνεται τὸ ἴδιο πράγμα νὰ τὸ βλέπουν διαφορετικὰ δύο ἄνθρωποι;
- Ὅλα τὰ μάτια βλέπουν τὸ ἴδιο καθαρά; Γιὰ νὰ δὴ κανείς καθαρά, πρέπει νὰ ἐχη τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τοῦ ὑγιέστατα, γιατί τότε ἔχει τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα.
.
- Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, τὸ ἴδιο περιστατικὸ ἔνας τὸ θεωρεὶ εὐλογία καὶ ἄλλος δυστυχία;
- Καθένας τὸ ἑρμηνεύει ἀνάλογα μὲ τὸν…λογισμό του. Τὸ κάθε πράγμα μπορεῖς νὰ τὸ δὴς ἀπὸ τὴν καλή του πλευρὰ ἢ ἀπὸ τὴν κακή του πλευρά. Εἶχα ἀκούσει τὸ ἕξης περιστατικό: Σὲ ἕνα μοναστήρι ποῦ βρισκόταν σὲ κατοικημένη περιοχὴ εἶχαν τυπικὸ νὰ κάνουν ἑσπερινὸ καὶ ὄρθρο τὰ μεσάνυχτα καὶ πήγαιναν καὶ κοσμικοί, γιατὶ τὸ μοναστήρι ἤταν περιτριγυρισμένο ἀπὸ σπίτια ποῦ σιγὰ-σιγὰ εἶχαν χτισθῆ ἔκεϊ κοντά. Μιὰ φορὰ ἕνας ἀρχάριος νέος μοναχὸς ξέχασε
τὸ κελλὶ τοῦ ἀνοιχτὸ καὶ μπῆκε μέσα μιὰ γυναίκα. Ὅταν τὸ ἔμαθε, στενοχώρια, κακό! Ὤ, μολὺνθηκε τὸ κελλί! Τρομερό, χάθηκε ὃ κόσμος! Παίρνει οἰνόπνευμα, ρίχνει στὸ πάτωμα καὶ βάζει φωτιά, γιὰ νὰ τὸ ἀπολυμάνη! Παραλίγο νὰ κάψη τὸ μοναστήρι. Τὸ πάτωμα τοῦ κελλιοῦ του τὸ ἔκαψε, τόν λογισμὸ τοὺ ὄμως δεν τον ἔκαψε. Ἐκείνον ἐπρεπε νὰ κάψη, γιατὶ τὸ κακὸ στὸν λογισμὸ τοῦ βρισκόταν. Ἂν ἔφερνε καλὸ λογισμὸ καὶ ἔλεγε ὅτι ἢ γυναίκα μπῆκε στὸ κελλὶ ἀπὸ
εὐλάβεια, για νὰ ὠφεληθῆ, γιὰ νὰ πάρη χάρη καὶ νὰ ἄγωνισθη καὶ αὔτη στὸ σπίτι της, θὰ ἀλλοιωνόταν πνευματικὰ καὶ θὰ δόξαζε τὸν Θεό.
.
Ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λογισμῶν ἑνὸς ἀνθρώπου φαίνεται ἢ πνευματική του κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι κρίνουν τὰ πράγματα ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο ποῦ ἔχουν μέσα τους. Ἂν δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα καὶ ἄδικοϋν τον ἄλλον. Ἀν λ.χ. δὴ κάποιον ἀργὰ τὸ βράδυ ἔξω ἕνας ποῦ κάνει ἐλεημοσύνες τὴν νύχτα, γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπουν, ποτὲ δὲν θὰ βάλη κακὸ λογισμό. Ἀν τόν δὴ ὅμως κάποιος ποὺ ξενυχτάει στην ἁμαρτία, θὰ πῆ: τὸ τέρας, ποιὸς ξέρει ποῦ ξενυχτοῦσε, γιατὶ τέτοιες ἐμπειρίες ἔχει. Ἡ, ἀν ἄκουγωνται τὴν νύχτα ἀπὸ τὸν ἐπάνω ὄροφο ντοὺκ-ντούκ, ἕνας ποῦ ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «μετάνοιες κάνει», ἐνῶ ἕνας ποῦ δὲν ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πῆ: «ὅλη τὴν νύχτα χορεύει». Ἂν ἀκούγεται μελωδία, ὃ ἕνας θὰ πῆ: «τί ὡραῖες ψαλμωδίες», ἐνῶ ὃ ἄλλος θὰ πῆ: «τί τραγούδια εἶναι αὐτά;».
.
Θυμάστε πῶς ἀντιμετώπισαν τὸν Χριστὸ οἱ δύο ληστὲς ποῦ εἶχαν σταυρωθῆ μαζί Του; Καὶ οἱ δύο ἔβλεπαν τὸν Χριστὸ ἐπάνω στὸν Σταυρό, τὴν γῆ νὰ σείεται κ.λπ. Τί λογισμὸ ὅμως ἔβαλε ὃ ἕνας καὶ τί ὃ ἄλλος! Ὃ ἕνας, ὃ ἓξ εὐωνύμων, βλασφημοῦσε καὶ ἔλεγε: Εἰ σὺ εἰ δ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἤμας. Ὃ ἄλλος, ὃ ἐκ δεξιῶν, ἔλεγε: Ἤμεϊς μὲν ἄξια ὤν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν οὔτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. Ὃ ἕνας σώθηκε, ὃ ἄλλος κολάσθηκε.

Θαυμαστή εμφάνιση του γέροντος Παϊσίου σε προσκυνητή στο Άγον Όρος. (Ανέκδοτη Μαρτυρία)


Ο γέροντας Παϊσιος ακόμα και σήμερα μετά την κοίμησή του περιδιαβαίνει στα μονοπάτια του Αγίου Όρους και βοηθά όποιον έχει ανάγκη.




Εισαγωγικά.
——————————————————–


Φίλε Misha σε χαιρετώ,

Τελικά ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια, η ιστορία της συναντήσεως μου με τον Γέροντα Παϊσιο καταλήγει σε αίσιο τέλος έτσι τελικά μπορώ να ρίξω την αυλαία και να βρω λίγη ψυχική γαλήνη.
Είναι αναγκαίο να μοιρασθώ αυτην την εμπειρία με κάποιον.
Ιδιαιτέρως όταν αυτός ο κάποιος είναι ένας που έχει συναντήσει τον Γέροντα.
Όπως εσύ.
Και εδώ μπορώ να δω την μεσολάβηση του Γέροντα.
Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να ακούσης την όλη ιστορια σαν είδος Εξομολογήσεως.
Είμαι βέβαιος ότι θα δείξεις κατανόηση όσο κανείς άλλος και αυτό είναι αρκετό για εμένα.
Στην ιστορια μου θα βάλω και μερικές φωτογραφίες μια και που μια φωτογραφία αξίζει για 1000 λέξεις.


25 Νοεμβρίου 2001




Στο μονοπάτι προς την Ιερά Μονή Καρακαλλου, λίγες ώρες πριν συναντήσω τον Γέροντα
(Η παρατιθέμενη φωτογραφία είναι του συντάκτη της επιστολής ελαφρώς «πειραγμένη» για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων)


Τον Γέροντα τον συνάντησα σε ένα ακριβώς όμοιο σημείο δρόμου, και ήταν ακριβώς το ίδιο ακριβώς ντυμένος.
Η μόνη διαφορά στην φωτογραφία είναι ο καιρός που εκείνη την ημέρα ήταν κρύος, μουντός και στις πλευρές του δρόμου εδώ και εκεί υπήρχε χιόνι και ήταν πολύ λασπερός λόγω που ήταν φρέσκοκομμένος.
Σε αυτό το σημείο ο δρόμος έκανε μια διχάλα σχήματος Υ.
Εγώ ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω τον αριστερό δρόμο με κατεύθυνση προς την παραλία Γιατί είχα σχηματίσει την λανθασμένη εντύπωση ότι η Μονή ήταν κλειστά στην παραλία.
Παρουσιάσθηκε ο Γέροντας και ύστερα από το «Δεν πας καλά, ακολούθησε με» άρχισε να περπατάει προς τον δεξιό δρόμο.
Ακολουθώντας τον Γέροντα αρκετά βήματα πιο πίσω διερωτόμουν «Γιατί δεν κρύωνε τόσο ελαφρά ντυμένος?»
Και «Γιατί τα παπούτσια του ήταν τόσο καθαρά και όχι λασπωμένα όπως τα δικά μου?»
Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα περπατούσε, είχα αρχίσει να λαχανιάζω και αισθάνθηκα ανακούφιση όταν ύστερα από τις λίγες λέξεις που ανταλλάξαμε κατά την διαδρομή «Βάζουν τις μπουλντόζες και καταστρέφουν τα μονοπάτια του Αγίου Όρους» και «Χιονίζει στην Ι…ία;»τελικά είπε
«ακολούθησε το μονοπάτι, Ο Χριστός και Η Παναγία θα σε προστατέψουν εγώ γυρίζω στην σκήτη μου.»
Η όλη ιστορία βάστηξε περίπου 10 λεπτά πάνω κάτω.
Όταν χωριστήκαμε με τον παράξενο τρόπο που ήδη σου έχω γράψει, κατάλαβα ότι κάτι πολύ παράξενο είχε συμβεί αλλά δεν μπορούσα ακριβώς να καταλάβω τι.
Στις 15 Δεκεμβρίου έφυγα από το Άγιο Όρος.
Όπως το Ferryboat απομακρυνόταν από την προβλήτα της Δάφνης ένοιωσα ένα πολύ βαθύ πόνο που έφευγα από το Άγιο Όρος, τώρα ξέρω ότι ύστερα από 5 χρόνια ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τον εαυτόν μου είναι ακόμη εκεί.
Έκανα Χριστούγεννα , Πρωτοχρονιά 2001 , 2002 με την οικογένεια μου
Πάλι έβαλα τον σάκο και την σκηνή μου στην πλάτη και άρχισα τις περιηγήσεις μου.
(Ακολουθούν κάποιες προσωπικές αναφορές του φίλου επιστολογράφου για όμορφες πεζοπορικές περιπέτειες και τους λόγους που τον ανάγκασαν . να φύγει από την Ελλάδα)
Ο πόνος του χωρισμού από την Ελλάδα ήταν πολύ δυνατός αυτήν την φορά, τα χρόνια περνάνε και η πιθανότητα ότι ίσως να μην ξαναδώ ποτέ την Ελλάδα γίνονται όλο και περισσότερες.


(Ακολουθούν κάποιες ακόμα προσωπικές αναφορές του φίλου αποστολέα για τα έτη 2002- 2003)
Ο πόνος του χωρισμού δεν ήταν πια τόσο δυνατός αλλά η ανάμνηση της συναντήσεως με τον Γέροντα γινότανε δυνατότερη σε σημείο που ο αδελφός μου στην Ελλάδα έφθασε να μου πει όταν τον είχα πάρει τηλέφωνο …. σε παρακαλώ ας μην αρχίσουμε πάλι με το Καλόγερο.


(Ακολουθούν κι άλλα προσωπικά στοιχεία για τα χρόνια 2003-2004 )
Κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών μου ήρθε η ανεξήγητη επιθυμία να φτιάξω μια μικρή εκκλησούλα για τον κήπο.
Η επιθυμία ήταν πολύ δυνατή παρόλο που στην ζωή μου το Θρησκευτικό μέρος δεν ήταν πολύ έκδηλο.
Οι σχέσεις μου με την εκκλησία ήταν πολύ τυπικές,
Απλώς σεβόμουν Θρησκεία και Εκκλησία και αυτό ήταν ΟΛΟ.


Το Φθινόπωρο του 2004 άρχισα να κάνω τα σχέδια και να μαζεύω τα υλικά και τον χειμώνα του 2004 -; 2005 έφτιαξα την Εκκλησούλα στο δωμάτιο που χρησιμοποιώ ως Hobby roomComputer room.
Όλα πήγαιναν σαν ρολόι και πραγματικά το γλεντούσα, το παράξενο ήταν ότι πολύ συχνά το δωμάτιο γέμιζε από μια θαυμάσια ευωδιά που δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν.
Η γυναίκα μου που ερχόταν στον δωμάτιο δεν της μύριζε τίποτα.
Την έφτιαξα κομμάτι κομμάτι από καλής ποιότητας τσιμέντο έτσι θα υπάρχει για πολλά χρόνια.
Τελείωσα στις αρχές Μάιου του 2005 και κατέβασα τα κομμάτια στον κήπο για συναρμολόγηση.
Στις αρχές του Αυγούστου 2005 όλα ήταν έτοιμα, από την Ελλάδα μου έστειλαν το Καμπανάκι επίσης Αγιασμό από την Εκκλησία των Σπάτων και λάδι από το καντήλι του Αγίου Εφραιμ.
Στις 15 Αυγούστου 2005 κάναμε την αφιέρωση της Εκκλησούλας μου Στην Παναγία και την ονομάσαμε Η Πανταχού Παρούσα.






Οι εικόνες είναι δώρα από την οικογένεια μου στην Ελλάδα.
Αμέσως άρχισαν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα.
Την επόμενη ημέρα δούλευα στο Κομπιούτερ μου. Συνήθως έχω πολλές σελίδες ανοιχτές ταυτόχρονα.
Όταν τελείωσα και έκλεινα τις σελίδες στο τέλος εμφανίστηκε η φωτογραφία του Γέροντα που μου έδειξε τον δρόμο στο Άγιο Όρος και έψαχνα τόσο καιρό να βρω κάτι σχετικό με αυτόν. Ακόμη δεν ήξερα το όνομα του.
Έπαθα σοκ και αμέσως πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου στην Ελλάδα λέγοντας της ότι Βρήκα τον Καλόγερο …. βρήκα τον καλόγερο και ότι μου μοστράριζε το παπούτσια του σαν να μου έλεγε «Με Θυμάσαι;»
Τις είπα ότι θα της έστελνα μια φωτογραφία και να πήγαινε στον Παπά της ενορίας και αυτός ίσως να ήξερε ποιος είναι. Η αδελφή μου ήταν πιο προσγειωμένη και μου είπε κατά τα φαινόμενα θα ξαναπαρουσιαστεί η θα σου δώσει σημάδια ποιος είναι.
Μερικές μέρες αργότερα εντελώς τυχαία έπιασα την εκπομπή του Μάνου Τσιλιμίδη agrypnos στην ΝΕΤ και άκουσα όταν κάποιος από τους ακροατές του τον ρώτησε εάν ήξερε που μπορούσε να βρει για τους εορτάζοντες της ημέρας. Ο Τσιλιμίδης του είπε να κοιτάξει στην σελίδα www.eortologio.gr
Από περιέργεια πήγα στην σελίδα, πραγματικά ωραία σελίδα και πολύ χρήσιμη για ανθρώπους όπως εγώ.
Πήγα στο Guestbook και αφίσα ένα Comment κάτι πολύ τυπικό,
Ύστερα από 10 ημέρες είχα ένα e-mail από ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ kivotos Help– www.kivotos.1821.gr στο οποίον μου έλεγαν σχετικώς με την σελίδα τους.
Τους απάντησα ρωτώντας τους πως βρήκαν την διεύθυνση μου. Μου είπαν από το eortologio
Η kivotos Help μου αρέσει παρά πολύ, θαυμάσιοι άνθρωποι, ιδιαιτέρως μου αρέσουν οι απαντήσεις που δίνουν σε απορίες μελών.
Αλλάξαμε αρκετά πολύ ενδιαφέροντα e-mail σε ένα από αυτά είχα αναφερθεί στον άσχημο δρόμο που ακολουθεί η σημερινή μοντέρνα Ελληνική οικογένεια.
Συμφώνησαν μαζί μου προσθέτοντας «τώρα που δεν υπάρχει πια μαζί μας ο Πάτερ Παισιος για να μας οδηγήσει …. »
Τους ρώτησα ποιος ακριβώς ήταν ο π. Παισιος μου απάντησαν ότι ήταν ένας από τους καλύτερους και ποιο αγαπητούς Αγιορείτες των τελευταίων ετών και μου έστειλαν και 2 φωτογραφίες
Νόμισα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να τους ρωτήσω σχετικώς με τον Γέροντα μου και τους έστειλα την φωτογραφία του.
Είμαι σίγουρος ότι θα νόμισαν προσπαθούσα να κάνω πλάκα μαζί τους.
Απλώς μου έστειλαν την διεύθυνση του http://www.athos.edo.gr/
Πήγα στην σελίδα αλλά ακόμη δεν ήξερα το όνομα του Γέροντα για να ρωτήσω.
Έκανα surfing για αρκετές ώρες.
Δεν ήξερα το όνομα του Γέροντα έτσι χρειάσθηκε αρκετό surfing πριν τελικά διαπιστώσω ότι ο Γέροντας μου ήταν ο Παισιος.
Μια και οι φίλοι από το kivotos Help μου είχαν αναφέρει ότι «Τώρα που δεν είναι μαζί μας ο Γέροντας Παισιος» πίστεψα ότι είχε φύγει από την ζωή ύστερα από την συνάντηση μας Άγιο Όρος στις 25 Νοέμβριου 2001.
Στο Forum του athos edo, ζήτησα πληροφορίες εάν υπήρχε ένα σύντομο βιογραφικό του Γέροντα Παϊσίου.
Απήντησε ο g_aggelos με μια σύντομη βιογραφία του Γέροντα και συνιστώντας το βιβλίο που έγραψε ο Ιερομόναχος Ισαάκ.
Όταν είδα την ημερομηνία της κοιμήσεως του Γέροντα ήταν σαν να έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε.
Ακόμη και η γυναίκα μου το κατάλαβε και με ρώτησε τι μου συμβαίνει.
Έγραψα στην Ελλάδα και μου έστειλαν το βιβλίο του Ιερομόναχου Ισαάκ.
Ένα από τα ποιο δύσκολα βιβλία που έχω διαβάσει.
Με επηρεάζει πάρα πολύ.
Οι κακουχίες που θεληματικώς ο Γέροντας επέβαλε στον εαυτόν του για μένα είναι δύσκολο να κατανοήσω.
Η δύναμης της θελήσεως είναι απίστευτη.
Αυτά με λίγα λόγια είναι η ιστορία της συναντήσεως μου με το Γέροντα Παισιο.
Τότε στο Άγιο Όρος χωρίς αμφιβολία για μένα μου έσωσε την ζωή.
Τώρα σχεδόν κάνει το ίδιο με το να με καθοδηγεί σιγά σιγά στην απολύτρωση από τις επιπτώσεις εκείνης της συναντήσεως.
Γράφοντας αυτό το γράμμα σε έναν άγνωστο ήταν δύσκολο και κάτι που έχω κάνει για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Θέλω να σου δείξω ότι δεν είμαι Φανατικός η μάλλον καλύτερα δεν έχω καβαλήσει το καλάμι.
Είμαι ένας Νορμάλ άνθρωπος με τις αδυναμίες του…..


(εδώ ο φίλος αποστολέας γράφει κάποια προσωπικά του δεδομένα)
ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΚΥΡΙΕ.
Το παράξενο είναι ότι μέσα μου κάτι μου λέει να σε εμπιστευτώ.
Είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά τα τελευταία χρόνια τόσα έχουν συμβεί σε μένα που δεν μπορώ να τα εξηγήσω.
Αφήνω πάνω σε σένα αν θα ήταν καλό αυτή η ιστορια να «Μαθευτεί».
Νομίζω ότι το χρωστάω στον Άγιο Γέροντα οι άνθρωποι να την γνωρίσουν.
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το γράμμα μου και φωτογραφίες όπως είναι η τροποποιημένα σύμφωνα με ότι εσύ νομίζεις καλύτερο.
Ελπίζω να μην σε κούρασα με την πολυλογία μου.
Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Φιλικότατα, Γ.


Σημειώσεις Misha:
Η επιστολή ελήφθη το 2006. Έμεινε φυλαγμένη για κάποιους προσωπικούς λόγους του παραλήπτη της. Σήμερα ήλθε η ώρα να δημοσιοποιηθεί για πρώτη φορά με την άδεια του συντάκτη της.
Eυχαριστώ θερμά πρώτα τον καλό Θεό, τον γέροντα Παΐσιο που έφερε τα πράγματα έτσι, αλλά και ιδιαιτέρως τον αγαπητό Γ. που εμπιστεύτηκε με τόση ανοιχτωσύνη αυτή του τη συνάντηση με τον παππούλη. Εύχομαι η Παναγιά και ο γέροντας να προστατεύουν κι εκείνον και την οικογένεια του, εκεί στα ξένα που βρίσκεται.
Τα στοιχεία του φίλου Γ. είναι στη διάθεση μας.Ολόκληρη η επιστολή (και τα τμήματα της που σήμερα παραλείψαμε) θα δοθούν εκεί που πρέπει ώστε να αξιοποιηθούν καταλλήλως προς ωφέλεια όσων ευλαβούνται το γέροντα. . Παρακαλώ θερμά όσους φίλους θελήσουν να την αναπαράξουν, να το κάνουν χωρίς να αλλάξουν το περιεχόμενο της και με αναφορά στην πηγή προέλευσης της για να αποφευχθεί το φαινόμενο του «χαλασμένου τηλεφώνου» που παρεισφρύει συχνά σε διηγήσεις συναξαριακού τύπου.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...