Sunday, March 10, 2013

ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ 2013

Ο αχάριστος είναι πάντα λυπημένος





- Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι , ενώ τα έχουν όλα ,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

- Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.

Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό , έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος∙ γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει… Δεν θέλει την λιακάδα∙ θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.

- Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;

- Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

- Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

- Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ , όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός∙ τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση . Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.



Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Ε΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

2007

Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή




- Γέροντα, μερικές φορές δεν μπορώ να χαρώ ,και τότε σκέφτομαι μήπως η χαρά δεν είναι για μένα .

- Τι λες; Δεν είναι η χαρά για σένα; Και για ποιον είναι; για το ταγκαλάκι; Χαμένο τόχεις; Για τον άνθρωπο είναι η χαρά. Ο Θεός δεν έδωσε λύπη∙ έδωσε μόνο χαρά.

- Γιατί όμως ,Γέροντα, δεν έχω πάντοτε μέσα μου χαρά;

- Όταν ο νους σου δεν είναι στον Θεό, πώς θα νιώσης την χαρά του Θεού; Εσύ ξεχνάς τον Χριστό και ο νους σου γυρίζει συνέχεια στις δουλειές και στις μηχανές , και έτσι σταματάει η πνευματική σου μηχανή. Βάλε λοιπόν μπρος την ευχή και την σιγανή ψαλμωδία, και μετά θα τρέχης και θα γυρίζης σαν σβούρα γύρω από τον Χριστό.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πνευματική. Όπου Χριστός ,εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια. Όσοι είναι μακριά από τον Χριστό, δεν έχουν πραγματική χαρά. Μπορεί να κάνουν όνειρα: «θα φτιάξω αυτό, θα φτιάξω το άλλο, θα πάω εδώ, θα πάω εκεί», μπορεί να απολαμβάνουν τιμές ή να τρέχουν σε διασκεδάσεις και να χαίρωνται, αλλά η χαρά που νιώθουν δεν είναι δυνατόν να γεμίση την ψυχήν τους. Αυτή η χαρά είναι υλική, κοσμική χαρά, αλλά από υλικές χαρές δεν γεμίζει η ψυχή, και ο άνθρωπος μένει μ’ ένα κενό στην καρδιά του. Είδες τί λέει ο Σολομών; «Έχτισα σπίτια ,φύτεψα αμπέλια ,έκανα κήπους ,μάζεψα χρυσάφι, απέκτησα ό,τι πόθησε η καρδιά μου, αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι μάταια».

Η κοσμική χαρά δίνει κάτι το πρόσκαιρο, κάτι για εκείνη την στιγμή, δεν δίνει αυτό που δίνει η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι ζωή παραδεισένια .Όσοι πέρασαν πρώτα από την Σταύρωση και αναστήθηκαν πνευματικά, ζουν την πασχαλινή χαρά. «Πάσχα Κυρίου Πάσχα»! Και μετά έρχεται η Πεντηκοστή!...Και όταν φθάσουν πια στην Πεντηκοστή και δεχθούν την πύρινη γλώσσα, το Άγιο πνεύμα, τότε όλα τελειώνουν…



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Ε΄

ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

2007

Should Jesus scare us? ( Saint Porphyrios )



 “There is no fear in love, but perfect love casts out fear. For fear has to do with punishment, and whoever fears has not been perfected in love” (A John, 4, 18)
When you love Jesus, despite your many weaknesses and your awareness of them, you rest assured that you have overcome death because you are in communion with Jesus’ love.
We ought to feel that Jesus is our friend. He is our friend. He confirms it Himself when He says: ‘You are my friends…” (John 15, 14).We ought to look up to Him and approach Him as our friend. If we fall, if we commit an offence, we ought to approach Him with love and courage and be filled with trust bestowed to us by our mutual friendship without fearing His punishment. We ought to tell Him: ‘Yes, Lord I have done this, I have fallen, forgive me”. At the same time we ought to feel that He loves us, that He receives us with tenderness and love and that He forgives us. Let our trespasses not separate us from Jesus. If we believe that He loves us and that we love Him, we will not feel strangers, neither we will feel separated from Him, not even when we commit a sin. We have secured His love and no matter what we do, we know that He loves us.
The Gospel, speaking allegorically, warns that the unjust will be taken to the place where there will be “weeping and gnashing of teeth” (Matthew 25, 30); indeed this is how it is going to be for someone who lives away from the Lord. Several of the Niptic fathers also speak about the fear of death and of Hell. They say: ‘You must always remember death’. Such words, if examined deeply, cause the fear for Hell. Someone who is trying to avoid committing a sin nurtures such thoughts, so that his soul is overcome by the fear of death, of Hell and of the devil.

Everything has its own importance at the appropriate time and the right circumstances. The fear of death is appropriate at the early stages of spiritual struggle. It is right for the novices, for those whose old-self is still active. The novice, who has not yet had the chance to be ‘sensitized’, is kept from sinning by this fear. Fear is necessary since we have a physical nature prone to wickedness. However, this is an elementary stage, an early level of relating to the divine. At this level the relationship with the Lord becomes a transaction: to gain Paradise and to avoid Hell. If we examine this properly we will see that it reeks from some kind of selfishness and self-interest.
I do not like this route. As soon as one progresses and enters the love of the Lord, why does he need fear? Whatever he does, he does it out of love and this is more important. It is not worth that much if someone becomes good because he fears the Lord and not because he loves Him.
Whoever would like to become a Christian ought to become a poet first. Once the soul is knocked about it becomes undeserving of Jesus’ love; Jesus interrupts the relationship since He does not want ‘thick’ souls with Him.
When you are worshiping the divine make sure that no one sees you nor recognizes what you are doing. You ought to do all these in secret, like the ascetics. Remember when I mentioned the nightingale? It sings in the forest, when there is silence, so that no one hears it neither praises it. What a magnificent singing in the desert! Did you notice how its throat swells? The same thing happens to the person who loves the Lord. As soon as he experiences this love, his ‘throat and his tongue swell”. He runs in the wild, in the desert and communicates with the Lord in secret, “with inexpressible sighs”.
You ought to ignore your passions; do not preoccupy yourselves with the devil. Turn towards Jesus instead. Divine grace teaches us our duties. We must employ love and longing in order to draw divine grace. The grace of the Lord needs divine Eros.
Once we have acquired love, then we are ready to pray. The Lord comes to such a soul by Himself as soon as He finds some pleasing things: a good intention, humility and love. Without these we are not able to say: ‘Lord, Jesus Christ, have mercy on me”.
The slightest criticism against someone else, affects our souls and we become unable to pray. The Holy Spirit does not dare approach such a soul.
We ought to let the Lord do what He wants with us; this is more beneficial and more appropriate for ourselves and for those whom we are praying for. Jesus will hand over all things in abundance. However, with the slightest selfishness, nothing can happen. The Lord has His own reasons for not giving us whatever we ask of Him. He has His own ‘secrets’.
Unless you obey your spiritual father and show humility, Jesus’ prayer (Lord, Jesus Christ, have mercy on me) will not work and you risk being deluded as well. Do not recite this prayer as a chore. If you apply pressure you may be harmed. Several people have fallen ill because they were reciting Jesus’ prayer under pressure. It can be done, of course, but it is not a healthy way to pray.
You do not have to concentrate excessively in order to recite Jesus’ prayer. You do not need special effort when you have divine Eros. Any place is appropriate for this prayer: sitting on a low chair, on an armchair, in the car, while on the road, at school, at the office, anywhere. Just say ‘Lord, Jesus Christ, have mercy on me’ gently, without pressure or feeling any tightness.
Intensity and not duration is more important in prayer. Pray even for five minutes, but your prayer ought to be offered to the Lord lovingly and with longing. This five-minute prayer may be more valuable than prayer which lasts all night. This is, certainly a mystery, but it happens.


 Saint  Porphyrios

Ποιός εἶναι ὁ Χριστιανός;



Ὁ Χριστιανός εἶναι ἕνας μικρός Χριστός ἐπάνω στήν γῆ. Ναί! Ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι μιά σμικρογραφία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως, ὅταν ἀποσπάσουμε μιά σταγόνα νεροῦ ἀπό τήν θάλασσα, ἔχουμε στά χέρια μας μία σμικρογραφία τῆς θαλάσσης, ἔτσι καί ὅταν ἀποσπάσουμε ἕναν Χριστιανό ἀπό τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε μία σμικρογραφία Χριστοῦ.
Γιά νά εἶναι κάθε Χριστιανός ἕνας μικρός Χριστός, ὀφείλει νά ἀποκτήση νοῦ Χριστοῦ, μάτια Χριστοῦ, γλῶσσα Χριστοῦ, χέρια Χριστοῦ, καρδιά Χριστοῦ. Νοῦ Χριστοῦ, πού νά εἶναι πάντα φωτεινός, πού νά μήν φιλοξενῆ σκέψι κακή, νά μήν σκέπτεται καί νά μήν σχεδιάζη τό κακό.
Μάτια Χριστοῦ, πού νά μήν βλέπουν τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά τήν αἰωνιότητα τοῦ οὐρανοῦ. Μάτια καθαρά, βλέμμα ἁγνό, γεμᾶτο συμπόνια καί καλωσύνη.
Γλῶσσα Χριστοῦ, πού νά ὑπηρετῆ τήν ἀλήθεια, νά ὑπερασπίζεται τήν δικαιοσύνη καί νά εἶναι ἄγρυπνος φρουρός τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ.
Χέρια Χριστοῦ, πού νά μήν διαπράττουν κλοπή, πού νά μήν παλαμίζουν τό Εὐαγγέλιο, νά μή χειροδικοῦν καί καθίστανται δολοφονικά.
Καρδιά Χριστοῦ, πού νά ἀγαπᾶ χωρίς ὑπολογισμούς. Μιά καρδιά πού νά χωροῦν ἀκόμη καί οἱ πλέον ἄσπονδοι ἐχθροί. Μιά καρδιά, πού νά μή σείεται ἀπ’ τό κακό, πού νά μήν πληγώνεται ἀπό τόν πονηρό· μιά καρδιά γεμάτη ἀπό θεϊκή ἀγάπη. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστιανός. Ναί, αὐτό θά πῆ Χριστιανός.
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «Γρηγορεῖτε» τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.

ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΘΕΣ





- Αδελφή μου, ποιος είναι ο προορισμός του Ανθρώπου;
- Ο προορισμός του Ανθρώπου;…. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους». Ο προορισμός πάλι είναι η Αγάπη. Τίποτε άλλο. Μην κάνεις τίποτε άλλο… Αλλά τι θα πει Αγάπη; Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο, να παύεις να υπάρχεις εσύ, πραγματικά, ως οντότητα, και να μπεις μεσ’ την ψυχή του. Μα είναι κακοποιός… Μα είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις… Θα μπεις! Γιατί έχει κι αυτός μέσα του την Πνοή του Θεού, τον Σπινθήρα του Χριστού. Και έχει μια καρδιά που χτυπά σαν τη δική σου. Μ’ άλλα λόγια, εσύ ο ίδιος αντικατοπτρίζεσαι μέσα του. Αν δεν το κάνεις αυτό, δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άλλο. Και τι ωφελεί να αγαπούμε μόνο τον Θεό με τα χέρια ψηλά προς τον Κύριο, καθέτως, και να μην τ’ ανοίξουμε και οριζοντίως, να πάρουμε όλη την Ανθρωπότητα, εάν είναι δυνατόν, και να γίνει έτσι το σώμα μας το σημείο του Σταυρού;


- …Το σημείο του Σταυρού… Πιάνει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μέσα σ’ αυτά, κλείνει όλο τον κόσμο. - Και ξέρετε μαζί μ’ αυτά τι κλείνει; Τη μεγαλύτερη ευδαιμονία, γαλήνη, ειρήνη, πραότητα. Έλεος και Αγάπη Θεού μεσ’ την καρδιά μας. - Δηλαδή, η δική σας αρχή ποια είναι; - Δεν είναι δική μου. Είναι αυτό που είπε ο Άγιος Αυγουστίνος: «Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις» γιατί άμα αγαπάς, δεν μπορείς να κάνεις κακό!


Γερόντισσα Γαβριηλία, Η ασκητική της αγάπης, εκδ. Τάλαντο, σ. 66
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...