Wednesday, January 9, 2013

Habits and Inclinations that Imprison a Person in Sin.



 
Let us suppose that a beneficial thought has been accepted by and occupies our attention. Now we must hasten to lead it to a level of awakening at which it will become a strong linchpin, easily and powerfully leading all our inward parts into action. For this we must give it a wide berth to pass inward, and for that we must perform, let us say, an operation on ourselves as the most necessary and most effective preparation for awakening.

Such an operation should be in opposition to those subtle nets, or against the habits and inclinations that imprison a person in sin. Sin entangles a soul by its many nets, or hides itself from the soul by its many coverings; because sin is ugly in and of itself, and one glance finds it repulsive. The covering that is deepest and closest to the heart is comprised of self-deception, insensitivity and carelessness; over them and closer to the surface lie absent-mindedness and much-caring, the chief players, which hide and feed sin and sinful habits and conditions. The uppermost covering is prevalence of the flesh, which is the most visible covering, no less strong and significant.
The first covering (self-deception, insensitivity and carelessness) is the essential one. It prevents the person from seeing the danger of his condition and undercuts his desire to change. The second two are essentially only instruments — they only magnify and support the sinful condition. When divine grace comes unto the separation of soul and spirit, it strikes directly against the first covering and tears it apart. Under its action the sinful person is completely uncovered and stands before his own consciousness in all his ugliness. But when the person is seeking grace-filled awakening himself, he has to begin from the outside and work his way in.
Thus, if you want to properly contemplate the thought that has been presented to you about your sinful life, begin by removing the sinful coverings as one would remove layers of earth in order to expose a treasure buried beneath.
The Body.
First of all, go after the body. Refuse it delights and pleasures, restrict indulgences in even the most natural needs; lengthen the hour of vigil, decrease the usual amount of food, add labor to labor. Mainly, in whatever way you want or are able, lighten the flesh, thin its corpulence. Through this the soul will free itself of the bonds of matter, will become more energetic, lighter, and more receptive to good impressions. The material body prevailing over the soul communicates to the soul the body's lethargy and coldness. Physical ascetic labors weaken these bonds and eliminate their effects. True, not every sinner lives unrestrainedly and indulges the body. But it would be hard to find an individual in normal life who does not have something he would do well to refuse the body once the desire for salvation touches his heart. And the goal is very significant — it completely changes one's activity. What you have done previously according to habit, or in support of your usual occupations, you now begin to do with some changes and additional austerity for the sake of salvation — and there will be tangible results.
Cares and Scattered Thoughts.
The body burdens the soul from the outside; cares and scattered thoughts wear it down from within. Let us suppose that the flesh is already humbled — this, the first step, was taken. But two barriers divide the soul from its own self.
Cares do not leave any time to work on oneself. When they are present, you have one matter on your hands and ten more in your head. That is why they push a person always further onward, not giving him the opportunity to look back and see himself. Therefore, you must put aside cares for a time, all without exception. You will take up your usual affairs later on, but for now let them cease, fling them from your hands and throw them out of your thoughts.
But once the cares have ceased, the whirlwind still remains in the head — one thought after another, one in agreement, another diametrically opposed. The soul is scattered, and the mind swings in different directions and thus does not allow you to retain anything lasting and steadfast. Collect your scattered children into one, like a pastor gathers his flock, or like a glass gathers scattered rays, and turn them back on yourself.
The desire to go deeper within yourself and work on yourself, to cut off your scattered thoughts and cares, of course inevitably requires the following means: solitude on one hand and on the other, cessation of usual occupations both personal and duty-related. First of all, this humbling of the flesh requires a change in the way you satisfy your natural needs. In this light, the most convenient time to change your life should be considered to be during a fast, especially Great Lent. Everything is set up for this during Lent — at home, in church, and even in society. During this time everything is looked upon as preparation for repentance. Just the same, this does not mean that when the beneficial thought has come to change your life, you should put off its fulfillment until the Fast begins. Everything required during this time can be fulfilled at any other time, other than the fasting. But when the holy Fast has arrived it is a sin to miss the chance to take care for the salvation of your soul, as it is often missed at another time. If anyone who has had the salvific thought outside of the Fast to change his life, and whose hinders him from carrying it out, it would be better for him to retreat for a time to a monastery. There it will be easier for him to master himself.
Carelessness, Insensitivity and Blindness.
Now you stand before your heart. Before you is your inner man, sunk in the deep slumber of carelessness, insensitivity and blindness. Begin to awaken it. The beneficial thought that came has already troubled it a little. Step up to it with great good hope and mighty mental exertion, collecting all your attention, and begin to force on yourself various ideas, more or less strong and startling, accepting them all into your inner state.
First of all remove the veils from the eyes of your mind that keep your mind in a state of blindness. If a person does not deny sin and run from it, then that is because he does not know himself and the danger he is in for the sake of his sin. If his eyes were opened he would run from sin as he would run from a house engulfed in flames. Such blindness is the result of inattentiveness to himself — the person does not know himself because he has never entered inside himself, and has never thought about himself or his moral condition. But for the most part his blindness is supported by certain prejudices concerning himself. The person creates a net of thoughts, systematically closing himself off to himself. Perhaps these thoughts are but as spider webs — that is, they are of the slightest probability, but the mind never took them apart carefully, and the heart speaks very loudly of their reality and truthfulness. This is moral delusion or prejudice which comes from the heart's intrusion into things belonging to the reason. That is why it is necessary to unite particular soberness to deep attention at this moment, renouncing every deceit of an evil heart. If the heart needs to feel something at this moment, let it feel it under the influence of the mind's formulations, and not all by itself, sort of running ahead. Otherwise it will again force the reason to imagine things as the heart likes; again it will force the reason to submit to the heart, again bringing disorder to the understanding and, instead of enlightening, it will only sink it into deeper blindness.
An excerpt from "The Path to Salvation" 
By St.Theophan the Recluse

Lust, Born from Thoughts


“A brother overcome by lust went to see a great old man and besought him, saying, ‘Be so good as to pray for me, for I am overcome by lust.’ And the old man prayed to God for him. A second time he went to the old man and said the same thing, and once more the old man did not omit to beseech God for him, saying, ‘Lord, reveal to me the manner of life of this brother and whence comes this action of the devil, for I have already besought you and he has not found peace’. Then God revealed this to him about the brother: he saw him sitting with the spirit of lust beside him and an angel, sent to his aid, was standing beside him and becoming angry with him because he did not fall down before God but, taking pleasure in his thoughts, delivered up his spirit completely to the action of the devil. So the old man knew that the cause came from the brother, and he told him, ‘It is you who are consenting to your thoughts.’ Then he taught him how to resist thoughts, and the brother, restored by the old man’s prayer and teaching, found rest.”

 -From the Desert Fathers

Η δύναμη της ευχής




Στο σπίτι μας παραπάνω καθόταν ένας καλόγηρος και, κρίσις Θεού, ήτανε δαιμονισμένος. Οι γέροι δεν μπορούσαν να έρχονται κάτω στο σπίτι μας, να μεταλάβουν, και πήγαινα εγώ στο σπίτι τους απάνω, που είναι ο πάτερ-Γεδεών εκεί απάνω, και τους μετελάμβανα. Πήγαινα στο Ιερό, έβγαζα το Αρτοφόριο, ερχόντουσαν οι γέροι στην Ωραία Πύλη εκεί και τους μετελάμβανα. Αυτός μού 'λεγε: «Ο διάβολος εκεί κάθεται στην άκρη, στη Λιτή». Του λέω: «Τον βλέπεις;» «Τον βλέπω», λέει. Και ο ίδιος έλεγε ότι: «Όταν λέω την ευχή ταράττεται ο διάβολος, όταν λέω δεύτερη φορά αφρίζει· την τρίτη ευχή άφαντος γίνεται!» Να η δύναμις της ευχής. Αυτό που λένε τα βιβλία μας ότι:

-Παιδί μου, λέει ο Γέροντας, πες την ευχή.

-Μα λέω και δεν καταλαμβάνω τίποτες.

-Δεν καταλαμβάνεις, λέει, εσύ, αλλά ο διάβολος καταλαμβάνει και φεύγει.

Να, σ' αυτόν τον καλόγηρο.

Α, να πούμε και τον άλλο με το καλάθι.

Ένας υποτακτικός, σαν ο Γέροντας τώρα, λέει τον πατερ-Αρσένιο:

-Λέγε την ευχή.

-Λέω την ευχή, δεν καταλαμβάνω τίποτε.

-Ο διάβολος καταλαμβάνει και φεύγει.

-Ε, και πού θα καταλάβω εγώ;

-Ε, καλά, παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα;

-Ναί, θαύμα θέλω να δω, Γέροντα.

-Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει θαύμα, να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. (Τα γράφουν τα πατερικά βιβλία).

-Καλά.

Έκανε προσευχή ο Γέροντας, έκανε και νηστεία, τριήμερο νηστεία.

-Έλα εδώ, παιδί μου, τώρα, πάρε το καλάθι, πήγαινε απάνω στη βρύση να το γιομίσεις νερό.

-Γέροντα, με συγχωρείς, εγώ, λέει, τα μυαλά μου τά 'χω, το καλάθι θα γιομώσω νερό έξω;

-Καλά, παιδί μου, δεν είπες ότι θέλεις να δεις θαύμα; Να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Δεν θέλεις;

-Ναί, λέει.

-Ε, κάνε αυτό που σου λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή θα λες.

-Νά 'ναι ευλογημένο.

Πάει. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω. Το νερό γιομίζει το καλάθι, δεν τρέχει το καλάθι, αλλά λέει την ευχή. Εννοείται ο Γέροντας στο δωμάτιο προσηύχετο να του δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγυιό του. Το γιόμωσε το καλάθι.

Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν να το δείξει στον Γέροντα.

«Γέροντα, γιόμωσε το καλάθι νερό!» Στο δρόμο λοιπόν φανερώνεται ο διάβολος με μορφή ανθρώπινη, λέει:

-Καλόγερε, πού πας;

-Πάω στον Γέροντά μου.

-Πώς σε λένε;

-Γεώργιο.

-Πόσα χρόνια έχεις καλόγερος;

-Πέντε-έξι.

-Τι δουλειά κάνεις;

-Σφραγίδια.

Πάει, έφυγε το νερό κάτω! Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή, πήγε στον Γέροντα με άδειο το καλάθι!

-Τι συμβαίνει, παιδί μου;

-Γέροντα, έτσι κι έτσι.

-Άφησες την ευχή, παιδί μου, γι' αυτό έφυγε το νερό. Βλέπεις όταν έλεγες την ευχή, το καλάθι κρατούσε το νερό, όταν σταμάτησες κι άρχισες την αργολογία, έφυγε το νερό.

Και ο Θεός μας δοκιμάζει καμιά φορά να μας ξυπνήσει, να πούμε. Σου στέλνει έναν πειρασμό ο Θεός, ο Θεός θέλει να σε ξυπνήσει, μην κοιμάσαι· μην κοιμάσαι, λέγε την ευχούλα.


Και ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται εις το Θεό, απορροφά, τρόπον τινά, τις ιδιότητες του Θεού. Ο Θεός, να πούμε, είναι αγαθός, δεν οργίζεται, μακροθυμεί. Και 'συ μετά την προσευχή, σού 'ρχεται ένα τέτοιο πράγμα, μακρόθυμος, ό,τι να σου κάνει ο άλφα, ο βήτα, δεν πειράζει, ε, δεν πειράζει αυτό. Επειδή η χάρις σε χαρίτωσε. Θα σε κάνει κατόπιν, πώς να πούμε, πάντα προσευχόμενον. Ναι. Επήρες αυτή την ιδιότητα, προσευχόμενος εις το Θεό, την πήρες αυτή την ιδιότητα του Θεού.

Συμβουλές στους γονείς για τα παιδιά ( Αγιος Πορφύριος )





Το έτος 1997 η σύζυγός μου έμεινε έγκυος. Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμεριζόταν τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη ημέρα της γνωριμίας μας, και μας στήριζε με τις προσευχές του, αλλά και με τις συμβουλές του, οι οποίες ήσαν γεμάτες από σοφία και θεία έμπνευση!


Για το λόγο αυτό, τον επισκεφθήκαμε και του ανακοινώσαμε το ευχάριστο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.


Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είσθε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί. Αλλά εσείς, μωρέ, ήσαστε άπιστοι Θωμάδες. Δεν πιστεύετε σ’ αυτά που σας λέω. Το ξέρω ότι με αγαπάτε, αλλά είστε ολιγόπιστοι. Λυγίζετε εύκολα ,που να σας πάρει η ευχή …Να έρχεσθε πιο συχνά να με βλέπετε, γιατί το έχετε ανάγκη. Όταν έρχεσθε, σας βλέπω σκυθρωπούς και απελπισμένους, και όταν φεύγετε, σας βλέπω στο δρόμο, που πηγαίνετε για το σπίτι σας, χαρούμενους, ευτυχισμένους και με τονωμένη την πίστη σας! Το αυτοκίνητό σας δεν κυλάει, αλλά πετάει!


Τώρα, συνέχισε ο Γέροντας, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να τα έχετε υπόψη σας, σαν υποψήφιοι γονείς που είσθε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά μέσα στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.


Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες ,άλλα τους βρίζουν, τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαικτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι, φθάνουν οι γονείς να καταρώνται και αυτά και την ώρα και τη στιγμή, που τα έφεραν στη ζωή! Έχω δει γονείς να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί τότε, θα είχαμε ένα καημό και μία στενοχώρια, που δε θα είχαμε παιδιά, ενώ τώρα, μου λένε, έχουμε χίλιους καημούς και άλλες τόσες στενοχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά, που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμεθα να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι’ αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ, εσείς τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν στερεότυπα, ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε, γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, μόλις έγιναν έφηβοι!


Ε! Επόμενο ήταν, τους λέω. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας , ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται. Το ίδιο και το παιδί. Όσο πιο μικρό είναι , τόσο πιο χρηστά διαπλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.


Τώρα, που θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας το θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις τους, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και εάν πετάξει ένα πουλί, που το είχαμε στο κλουβί, δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!


Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ’ αυτή την ανθρώπινη ύπαρξη, που με τη θεϊκή σύμπραξη φέρνουν στη ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε ΟΛΑ! Σε ΟΛΑ, με ακούτε; Γιατί, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν γονείς , που αφιέρωσαν όλη την ζωή τους στο να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτα για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λέω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά αγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι ! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!...


----------------
Σημ. Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιοποιηθεί με την άδεια των αδερφών του Ιερού ησυχαστηρίου Μεταμόρφωσις του Σωτήρος στο Μήλεσι της Αττικής.
Η επιλογή των κειμένων, έγινε σε συνεργασία με τον κύριο Κωνσταντίνο Καρακόλη, ο οποίος και έχει την επιμέλεια του βιβλίου και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για το ενδιαφέρον του.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...